Одисеја во Минхен: Цигари и збунети Македонци 🚬
Време: Средината на 70-тите години на 20 век.
Место: Аеродром „Франц Јозеф Штраус“, Минхен, Западна Германија.
Ликови:
- Трајче: Човек со големи мустаќи и самоуверен став.
- Ристо: Помал, понервозен човек, целиот во паника.
Трајче и Ристо, двајца роднини од едно мариовско село, пристигнаа во Минхен. Ги чекаше роднина што требаше да ги земе, но доцнеше. Ова беше нивно прво патување надвор од Југославија.
Дел I: Фаталната одлука
Слетувањето беше стресно. Трајче и Ристо беа изгубени во сјајните, уредени ходници на огромниот аеродром. Откако едвај ги зедоа куферите, седнаа на клупа до некоја огромна светлечка табла со неразбирливи знаци.
Трајче, кој не палеше цигара цели три часа (што за него беше светски рекорд), нервозно го допре празното џебе.
„Ристо, да слушаш сега!“, рече Трајче, исправувајќи ги своите мустаќи. „Одам по цигари. Потполна криза. Јас не можам да чекам без Дрина.“
Ристо, кој се плашеше дури и од сопствената сенка во Германија, скокна: „Абе, Трајче, не оди! Како ќе се најдеме? Ние не знаеме да кажеме ниту 'Добар ден' на германски! Што ако залуташ?“
„Ех, Ристо, Ристо!“, махна Трајче. „Германија е земја на ред. Каде да залутам? На оваа клупа има четири километри табла! Ќе одам право, ќе купам цигари и ќе се вратам право. Едноставно! Седи тука, не мрдај. Ако дојде братучедот, кажи му да почека.“
Трајче со самоуверен чекор замина кон делот што изгледаше како киоск, додека Ристо се вкочани на клупата, гледајќи го секој Германец како потенцијален инспектор.
Дел II: Патот на збунетоста
Трајче го најде киоскот. Проблемот беше во комуникацијата.
„Една Дрина, еден пакет!“, извика Трајче, мавтајќи со југословенски динар (што во Минхен вредеше помалку од користена шамивче).
Продавачката, млада Германка со совршено врзана коса, го погледна како да ѝ бара да скокне од авион без падобран.
„Entschuldigung? Was möchten Sie?“ (Извинете? Што сакате?), праша таа.
Трајче се сети на единствениот германски збор што го научил од воени филмови: „Ахтунг! Не вахт! Цигарети!“
Конечно, со покажување на џебот и имитација на пушење, успеа да добие пакет некакви германски цигари. Но, Германката одби да го земе динарот.
Прв проблем: Трајче немал марки! Наместо да се врати по Ристо за пари, решил да оди во меначницата.
Се прашуваше еден вработен. Трајче покажа на парите, потоа направи гест како да мења нешто. Вработениот, мислејќи дека покажува кон тоалетот, покажа кон еден ходник.
Трајче влезе во ходникот. Таму, пред вратата, виде знак: WC.
„Па, еве ја таа Ваце! Навистина уредена земја! Секој тоалет има свое име!“, си рече тој.
Кога влезе, наместо менувачница, виде, се разбира, тоалет. Разочаран, излезе и се врати во главната сала.
Втор проблем: Тој по грешка влезе во друг ходник, кој водеше кон домашните летови. Сега беше три сали подалеку од првичната клупа.
Дел III: Ристовата параноја
Во меѓувреме, Ристо седеше на клупата, а времето течеше. Поминаа два часа.
Прво почна да му станува жешко од нервоза. Потоа, почна да се сомнева.
„Сигурно го фатиле!“, си шепна. „Сигурно му рекле: Каде ти е пасошот? а тој, Пасош? Јас сум со бурек...“
Еден Германец, кој седеше до него, јадеше виршла со сенф. Ристо се напрегна, убеден дека Германецот е таен полицаец кој чека да види каде ќе мрдне Ристо за да ги уапси и двајцата за „диво влегување во зоната на цигари“.
Конечно, Ристо не издржа. Стана од клупата. „Трајче рече да не мрдам, ама ако мрднеме двајцата, ќе имаме двојна среќа!“, заклучи тој со селска логика.
Тој тргна да го бара Трајче, но отиде во сосема спротивна насока – кон зоната за подигање багаж.
Дел IV: Финале – Преку „границата“
Поминаа пет часа. Димче и Ристо беа на спротивните страни на аеродромот, разделени со една широка сала и еден метал детектор.
Трајче, кој конечно успеа да смени пари и да ги плати цигарите, се врати назад, но не ја најде својата клупа. Сега беше до оградата која го делеше јавниот дел од зоната за чекирање.
Ристо, во неговата бесцелна потрага, случајно се најде зад оградата, во зоната за чекирање, без да знае како.
Трајче го виде Ристо од другата страна на оградата!
„РИСТО! ШТО ПРАВИШ ТАМУ?!“, извика Трајче, со цигара во устата.
Ристо почна да плаче од олеснување и паника. „ТРАЈЧЕ! МЕ ФАТИЈА! ОВА Е ГЕРМАНСКИ ЗАТВОР ЗА БАГАЖ! Кажи им дека јас сум невин! Дека тоа се твоите куфери!“
Една службеничка притрча: „Halt! Sie dürfen hier nicht rufen!“ (Стој! Не смеете да викате тука!)
Трајче, сега бесен, ја зеде цигарата, ја фрли на земја и со најсилен глас извика:
„ЗНАМ ДЕКА НЕ Е ДОЗВОЛЕНО, АМА ДВАЈЦА МАКЕДОНЦИ ГИ ДЕЛЕЛА САМО ЦАРИНАТА, А НЕ ГИ СПОЈУВА ЦЕЛ АЕРОДРОМ! ДОЈДОВ ПО ЦИГАРИ, А ГО ИЗГУБИВ РОДНИНАТА! ПУШТИ МЕ ВНАТРЕ!“
Конечно, братучедот, кој дошол по нив, го препозна македонскиот крик. Тој притрча и им објасни на вработените што се случува.
Кога конечно се споија, Ристо веднаш го прегрна Трајче.
„Никогаш, ама никогаш повеќе не се делиме!“, рече Ристо.
Трајче издиша длабоко. „Добро, добро. Сега, дај ми некој динар... Да си купам и јас цигари.“
Човечката поврзаност и родната врска се посилни од секоја аеродромска бариера, дури и ако таа врска се манифестира преку викање на македонски на германски аеродром.
0 Comments:
Post a Comment