|
Парадоксот на техно-елитата: Страв и создавање
Технолошките лидери често демонстрираат длабока противречност помеѓу нивните јавни предупредувања (за егзистенцијалниот ризик) и нивните инвестиции (кои ја забрзуваат таа технологија).
1. Илон Маск (Elon Musk): Демонот и Чипот
|
Јавен Страв (Предупредување) |
Лична Активност (Промовирање на Технологија) |
Контраст и Парадокс |
|---|---|---|
|
ВИ е „Демон“: Најголема закана за човештвото, поголема од нуклеарните војни. Бара итна регулација. Неговата цел е да го спречи создавањето на неконтролирана Супер-интелигенција (AGI). |
Невралинк (Neuralink): Инвестира во развој на ултра-брзи мозочни импланти кои ќе ги поврзат луѓето директно со дигиталниот свет. Целта е да се постигне „симбиоза“ меѓу човекот и ВИ. |
Контраст: Маск се плаши дека ВИ ќе нѐ направи застарени, па затоа сака буквално да го спои човечкиот мозок со машините за да „се израмни“ со интелигенцијата што ја создава. Парадоксот е: Тој го гради спасувачкиот појас (чипот) за да преживее поплавата што самиот помага да ја ослободи (преку АИ развој). |
2. Сем Алтман (Sam Altman): Создавачот и Преперот
|
Јавен Страв (Предупредување) |
Лична Активност (Промовирање на Технологија) |
Контраст и Парадокс |
|---|---|---|
|
AGI е егзистенцијален ризик: Најотворено зборува за потенцијалот на OpenAI да ја уништи човечката цивилизација. Поседува „бегство план“ со оружје, злато и гас-маски за случај на колапс. |
OpenAI (ChatGPT): Како извршен директор, Алтман е на чело на компанија која е во епицентарот на трката за развој на AGI. Тој го забрзува процесот, верувајќи дека тоа е неизбежно. |
Контраст: Алтман активно ја води трката кон создавање на технологијата за која јавно изјавува дека е најголемата закана за неговиот личен опстанок. Парадоксот е што неговото јавно предупредување може да се толкува како маркетинг за важноста на неговата компанија, бидејќи ја позиционира OpenAI како единствена која може да ја контролира „опасноста“ што ја создава. |
3. Питер Тил (Peter Thiel): Бегство и Финансирање
|
Јавен Страв (Предупредување) |
Лична Активност (Промовирање на Технологија) |
Контраст и Парадокс |
|---|---|---|
|
Технолошки стагнација: Неговиот страв е од општествен колапс предизвикан од економска нееднаквост, но и од недостаток на радикални технолошки решенија кои би го спасиле светот. |
Венчур Капитал: Тил (преку Founders Fund) интензивно инвестира во технологии со висок ризик и висока награда, вклучувајќи ВИ, биотехнологија и стартапи кои го менуваат општествениот поредок (на пр. Palantir). |
Контраст: Тил јасно верува дека превенцијата од колапс е неуспешна – доказ е неговиот пасош од Нов Зеланд и плановите за бункер. Сепак, тој продолжува да ги финансира токму оние технолошки иновации кои најмногу го забрзуваат темпото на промена и ја прават иднината помалку предвидлива. |
4. Џефри Хинтон (Geoffrey Hinton): Жалењето на Кумот
|
|---|
Резиме на Парадоксот: „Спасителите“ и „Бегалците“
Овие контрасти ја илустрираат централната поента:
Милијардерите се фатени во замка: Тие го ценат технолошкиот напредок (движечка сила на нивното богатство) надвор од сè, но нивната интелигенција им кажува дека тој напредок води кон неизвесност и ризик.
- Тие не можат да престанат: Прекинувањето на развојот на ВИ би било губење на конкурентската предност (за OpenAI) или губење на мисијата (за Neuralink).
- Тие мора да се заштитат: Затоа, наместо да ја решат глобалната закана, тие избираат индивидуализирано, луксузно бегство – бункери и чипови – за да го надминат демонот што самите го повикуваат.
Контрастот ја претвора техно-елитата во трагични фигури: творци на потенцијално сопствено уништување, кои се надеваат дека ќе го надминат тоа со истата моќ што ги исплаши.
Одговорноста во ерата на егзистенцијален ризик
Деталната анализа на активностите на ултра-богатата елита ја открива длабоката поделба во технолошкиот свет: меѓу Страв и Оптимизам, Изолација и Поврзување, Создавање и Бегство.
Феноменот на милијардерско бункерирање не е само нивна лична чудност, туку е ехо на најголемите глобални кризи – екстремната нееднаквост, климатските промени и неконтролираната трка за Напреден ВИ.
Клучните поенти за феноменот:
- Потврда на стравот: Луксузните, тајни и самостојни комплекси (како Ko'olau Ranch) се конкретни, скапи докази дека елитата верува дека катастрофата е доволно веродостојна за да ја оправда инвестицијата.
- Парадоксот на Техно-Титаните: Најголемата противречност лежи во тоа што лидерите кои предупредуваат за егзистенцијалниот ризик од ВИ (Маск, Алтман) се истовремено најголемите двигатели на таа технологија, додека оние кои се навидум оптимисти (Закерберг) градат екстремни физички засолништа од светот што сакаат да го „поврзат“.
- Социјалната Цена: Нивната стратегија на индивидуално спасување ги прави двојно ранливи: ги претвора во мета на социјален гнев и ја лишува цивилизацијата од ресурси и интелект потребни за колективна превенција.
Бункерот на милијардерите е крајната физичка манифестација на неуспешен социјален договор. Тој претставува обид да се купи спасот од последиците на систем што самите го обликувале. На крајот, успехот на бункерот ќе зависи од лојалноста на персоналот и одржливоста на системите – фактори кои се многу покревки од нивните армирано-бетонски ѕидови.
Овој феномен служи како моќно предупредување: ако најмоќните луѓе во светот се фокусирани само на тоа како да преживеат, наместо како да спречат колапс, тогаш најголемиот ризик за човештвото не е ВИ или климата, туку неуспехот на заедничката одговорност.
Елитата поделена: ВИ како егзистенцијален ризик наспроти општо добро
А. ВИ како закана: Предупредувачите (The Doomsayers)
Овие милијардери и технолошки лидери сметаат дека трката за Напреден ВИ (AGI) е најголемиот ризик за човештвото, често наведувајќи го како главна причина за нивната „препер“ активност.
|
Личност |
Улога и Причина за страв |
Клучни Цитати (Предупредување) |
|---|---|---|
|
Илон Маск (Elon Musk) |
Извршен директор на Tesla, SpaceX. Долгогодишен и гласен критичар на неконтролираната ВИ. Неговиот страв е од губење на контрола и создавање на супер-интелигенција која можеби нема да биде усогласена со човечките вредности. |
> „Јас сум повеќе загрижен за ВИ отколку за нуклеарни војни... Ако ВИ има цел, а човештвото случајно е на патот на таа цел, ќе нѐ уништи без размислување. Ние го повикуваме демонот.“ |
|
Сем Алтман (Sam Altman) |
Извршен директор на OpenAI (компанија која ја гради ВИ). Иако е оптимист за придобивките, тој е многу отворен за потенцијалниот катастрофален ризик, особено од AGI. |
> „Мојот најголем страв е дека ние предизвикуваме нешто што не можеме да го контролираме, што ќе го направи човештвото екстремно ранливо... Имаме потенцијал за егзистенцијален ризик... да нѐ избришеме. Тоа е вистинската закана.“ |
|
Џефри Хинтон (Geoffrey Hinton) |
„Кум на ВИ“. Го напушти Google за да зборува слободно за ризиците. Неговиот страв е дека ВИ ќе стане поинтелигентна од луѓето и ќе научи како да манипулира. |
> „Тешко е да се види како можете да спречите ВИ да научи да манипулира. Тие би можеле да научат како да манипулираат со луѓето за да го добијат она што го сакаат... Идејата дека овие работи би можеле да станат попаметни од луѓето и да ја преземат контролата... веќе не е научна фантастика.“ |
Б. ВИ за општо добро: Оптимистите (The Promoters)
Овие лидери ги минимизираат ризиците, фокусирајќи се на потенцијалот на ВИ да ги реши најголемите светски проблеми и да го забрза човечкиот напредок (често наречена „Техно-оптимизам“).
|
Личност |
Улога и Причина за оптимизам |
Клучни Цитати (Општо Добро) |
|---|---|---|
|
Марк Закерберг (Mark Zuckerberg) |
Извршен директор на Meta (Facebook). Директно го критикуваше песимизмот на Илон Маск, промовирајќи ја ВИ како алатка за социјално поврзување и проширување на човечките способности. |
> „Јас сум навистина оптимист. Имам потешкотии да го разберам концептот [на Маск] дека ВИ претставува егзистенцијален ризик... Мислам дека забавувањето на развојот би било неодговорно... Ќе спаси животи преку медицина.“ |
|
Ендрју Нг (Andrew Ng) |
Ко-основач на Google Brain и поранешен главен научник во Baidu. Верува дека стравот од AGI е преувеличен и дека ВИ треба да се фокусира на практични решенија. |
> „Се плашам дека медиумскиот приказ на ВИ како неконтролирано зло го одвлекува вниманието од она што ВИ може да го направи за да му помогне на општеството денес... Да се плашиме од робот-убиец е како да се плашиме од пренаселеност на Марс.“ |
|
Дарио Амодеи (Dario Amodei) |
Извршен директор на Anthropic (ко-основан од поранешни вработени во OpenAI). Иако неговата компанија се фокусира на безбедност, тој гледа на ВИ како на алатка за решавање на климатски промени и болести. |
> „Вертикалата на корист од AGI е огромна. Може да реши климатски промени, болести, недостаток на ресурси... Мораме да ја добиеме оваа технологија – прашањето е само како безбедно да ја добиеме.“ |
В. Контрастот и последиците
Овој остар контраст меѓу лидерите на ВИ индустријата е директен одраз на поделбата во врска со егзистенцијалната закана:
- Стратегијата на Препер-Елитата: Милијардерите како Закерберг и Тил, кои градат бункери, се подготвуваат за различни сценарија. Дури и ако Закерберг јавно е оптимист за ВИ, неговите подземни градежни проекти на Хаваи се физичка полиса за осигурување против сите големи ризици – вклучувајќи го и оној што може да произлезе од технологијата што ја развива.
- Иронијата на Создавањето: Најголемата иронија е што луѓето кои најмногу предупредуваат за ВИ (Маск, Алтман) се исто така оние кои најактивно работат на нејзиниот развој. Ова ја одразува длабоката морална дилема: Тие веруваат дека мора да бидат тие кои ќе ја изградат за да ја контролираат, иако длабоко се плашат од неа.
Сега, да ги разгледаме внатрешните и општествените проблеми со кои ќе се соочи елитата дури и ако успешно се засолни во нивните луксузни бункери или изолирани комплекси.
Нивната цел е да го пренесат постоечкиот општествен поредок во бункерот, но тој поредок ќе се распадне под притисок на пост-колапс реалноста.
Друштвени и организациски предизвици на елитата во колапс
Најголемите проблеми со кои ќе се соочи елитата нема да бидат надворешните закани, туку внатрешниот распад на системите и хиерархиите на кои се потпираат.
А. Проблемот на лојалност и хиерархијата (Внатрешен бунт)
Ова е можеби најголемата закана. Во бункерот, постои остра поделба: сопственици (елитата) и витален персонал (безбедност, лекари, инженери, техничари за хидропоника).
- Распад на паричната вредност: Штом надворешниот свет пропадне, парите и берзанските вредности стануваат безвредни. Лојалноста, која претходно беше купена со високи плати и договори за неоткривање (NDA), исчезнува. Единствената валута стануваат ресурсите (храна, вода, чист воздух) и моќта (контрола врз системите).
- Нова хиерархија на вештини: Во пост-апокалиптичен свет, еден софтверски милијардер кој никогаш не работел физичка работа е помалку вреден од еден инженер за филтрација на воздух или експерт за одгледување храна. Технолошките вештини на елитата може да бидат ирелевантни во однос на практичните вештини за преживување.
- Проблем: Елитата ќе се обиде да го задржи својот статус, но клучниот персонал ќе сфати дека тие се незаменливи и дека бункерот е нивна сопственост, а не на сопственикот.
- Ризик од насилно преземање: Клучниот персонал (особено безбедносното обезбедување) има директна контрола врз оружјето, влезовите и системите за одржување на животот. Еден организиран бунт од страна на персоналот може брзо да ја изолира или неутрализира елитата.
Б. Психолошки колапс и „Бункерска треска“
Бункерите се дизајнирани за физичко преживување, но се предизвик за менталното здравје:
- Губење на целта и идентитетот: Елитата е навикната да управува со глобални империи и да го обликува светот. Сега, нивната единствена „работа“ е да преживеат во ограничен простор. Ова води до длабока депресија, анксиозност и губење на смислата.
- Конфликт од досада и очај: Затвореноста, монотонијата на исхраната (дури и со хидропоника), и постојаната неизвесност за надворешниот свет ќе генерираат интензивни меѓучовечки конфликти. Луксузот може да ја задржи удобноста, но не и досадата.
- Изолација на децата: Децата родени или израснати во бункер ќе бидат лишени од природна светлина, широк социјален контакт и искуство со светот. Нивниот психолошки развој може да биде сериозно нарушен, што ја загрозува целта на „пренесување на наследството“.
В. Правно-политички вакуум
Елитата се потпира на систем на закони, договори и сопственост. Во бункер, тој систем мора да се изгради од нула.
- Кој владее? Дали е сопственикот (кој платил за бункерот) или групата која е најдобро опремена да управува со кризи (на пр., водачот на обезбедувањето или главниот лекар)? Ова ќе создаде борба за моќ и де факто премин од капиталистичка сопственост во милитаристичко/техничко владеење.
- Проблемот со наследство: Како ќе се регулира сопственоста и моќта по смртта на оригиналниот милијардер? Без правни тела и судови, наследството ќе се решава преку сила или преку ad-hoc договори.
Г. Односи со надворешниот свет (Општествен притисок)
Иако бункерите се дизајнирани да бидат изолирани, тие на крајот ќе мора да контактираат со надворешниот свет за ресурси, или едноставно да го издржат притисокот:
- „Оградени“ острови и комплекси: Комплексите како Ko'olau Ranch не се бункери, туку оградени тврдини. Тие ќе станат мета на очајни групи кои знаат дека внатре има храна, вода и лекови. Долгорочното одбранување на голем имот е скапо и бара постојан прилив на лојален персонал.
- Морална криза при излегување: Кога елитата конечно ќе излезе, тие ќе се соочат со уништено општество. Нивната изолација ќе ги направи двојно мразени – како класа која ја предизвикала кризата и како класа која одбила да помогне во нејзиното решавање, туку одбрала да се спаси себеси.
Најголемата заблуда на елитата е дека социјалниот договор може да се купи и пренесе во бункер. Всушност, бункерот ќе го ослаби стариот социјален договор (базиран на пари) и ќе наметне нов, брутален систем каде доминираат практичните вештини и силата, а не банкарската сметка.
РЕАЛНО СЦЕНАРИО ВО БЛИСКА ИДНИНА
0 Comments:
Post a Comment