 |
| Талкачот |
Улиците беа истите – тесни, влажни и полни со шепот на народот. Но таа ноќ нешто беше поинаку. На кровот од највисоката куќа стоеше Човекот Талкач, и погледот му беше поостар од кога било.
Веќе со денови низ градот се ширеа гласини. Некој од повисоките луѓе во хиерархијата не можеше да ја поднесе идејата дека постои сенка што е посилна од нивниот авторитет. Сè повеќе очи се насочуваа кон Талкачот. Некои го славеа, други сакаа да го срушат.
Но вистинската причина за неговото заминување не беше во заканите. Талкачот дозна нешто што никој друг не смееше да дознае – дека градот веќе одамна не бил она што изгледа. Власта и криминалот беа испреплетени, а оние кои бараа правда всушност служеле на оние што ја газат.
Тој знаеше дека ако остане, ќе стане дел од игра во која и самиот ќе биде извалкан.
На плоштадот, еден старец што некогаш го спасил, го здогледа силуетот на покривот. Сакашe да му довикне, но Талкачот само ја подигна раката – знак за збогување.
Потоа се изгуби во ноќта, излегувајќи од градските порти што се отворија тивко, како самиот град да сака да го пушти.
Народот ќе зборуваше уште долго:
„Зошто замина? Дали ќе се врати?“
А вистината остана да ја носи само тој – Човекот Талкач, човекот без име, кој замина не затоа што не можеше да се бори, туку затоа што знаеше дека понекогаш најголемата победа е да ја избегнеш корумпираната битка.
Човекот Талкач замина тивко, како што и дојде. Ни звук од неговите чекори не остана зад него. Само здивот на ноќниот ветер ја допираше празната чаршија, додека силуетата му се губеше кон планинскиот пат.
Утрото, луѓето се собираа на чаршискиот плоштад. Некои зборуваа со олеснување, други со тага, а трети со тивок страв:
„Отиде... и подобро така. Ни донесе многу немир со своето присуство.“ – рече стариот бакал, додека со рака го бришеше челото.
„Ама и ни спаси честта на градот... не заборавајте! Да не беше тој, ќе останевме без куќата на првиот човек...“ – возврати еден младеж.
„Не беше обичен човек. Очите му гледаа подалеку од нашите. Како да знаеше нешто што ние не знаеме...“ – прошепоти вдовицата Марија, и се прекрсти.
Со денови се прераскажуваа приказни. Некои веруваа дека Талкачот бил странствувач кој криел болна тајна. Други мислеа дека бил прогонет од некое друго место и дека во Вардарград нашол само привремено прибежиште. Но имаше и такви кои веруваа дека тој го видел она што тие одамна се плашеле да го признаат:
дека градот крие темнина под своите камени ѕидини, тајна што не смее да излезе на виделина.
„Ќе се врати,“ рече со сигурност најстарата жена во градот, баба Катина. „Ќе се врати кога времето ќе дојде. А тогаш нема да можеме повеќе да се криеме зад зборови и лаги.“
И така, името на Талкачот остана да шепоти низ чаршијата, низ крчмата, и дури низ тивкиот разговор во домовите. Луѓето се двоеја – едни сакаа никогаш повеќе да не го видат, други го чекаа да се појави, знаејќи дека неговото враќање ќе биде знак дека вистината, колку и да е мрачна, ќе излезе на површина.
⚔️ Сподели ја оваа објава:
© Mak Grom — Духот на Македонија
