 |
| Марко и клучот |
Во срцето на една живописна долина, каде што ветрот ги пееше своите најнежни песни, се наоѓаше едно мало село. Во тоа село живееше едно младо момче по име Марко. Марко беше познат по тоа што секогаш брзаше, постојано во потрага по нешто „поголемо“ и „поважно“ од обичниот живот. Ретко обрнуваше внимание на ситниците и уште поретко застануваше да помогне некому.
Еден ден, Марко слушна за легендата за Златниот Клуч, кој наводно отворал врата кон неограничена среќа и богатство. Клучот бил скриен на врвот на ридот, под корените на најстариот и најголем чинар во долината.
Возбуден од можноста за брзо збогатување, Марко веднаш тргна на пат. Ридот беше стрмен, а патеката тешка. Додека брзаше, по пат сретна многу луѓе:
Прво, сретна една постара жена која се бореше да носи тешка кошница со дрва.
„Момче, можеш ли да ми помогнеш само неколку чекори?“, праша таа со уморен глас.
Марко само одмавна со раката и промрморе: „Немам време за тоа. Имам поважна работа!“ и продолжи да брза нагоре.
Малку подоцна, наиде на извор, каде што едно дете плачеше бидејќи му испаднало стомничето и се скршило.
„Ве молам, помогнете ми да најдам ново стомниче или барем да го поправам ова“, шепотеше детето.
„Барај го сам! Гледаш дека сум зафатен?“, извика Марко и го прескокна детето, гледајќи само кон врвот на ридот.
Конечно, по долго и исцрпувачко качување, Марко стигна до стариот чинар. Брзо почна да копа околу корените. По неколку часа работа, лопатата удри во нешто цврсто. Беше тоа мало, дрвено ковчеже.
Марко трепереше од возбуда. Го отвори ковчежето и внатре, на мека црвена ткаенина, лежеше Златниот Клуч! Клучот блескаше, но, зачудувачки, изгледаше многу обично.
Тој го зеде клучот и почна да бара врата. Ја обиколи целата област, бараше под секој камен, но немаше никаква врата.
Разочаран и лут, Марко седна под чинарот. „Ова е измама! Нема никаква врата!“, викаше тој.
Тогаш, од чинарот се слушна длабок, мирен глас: „Вратата не е овде, Марко. Вратата е таму, долу во долината. А Златниот Клуч не отвора врата кон богатство, туку кон вистинска среќа“.
„Но, како? Што треба да направам?“, праша Марко.
„Овој клуч има моќ само кога ќе го употребиш за да отвориш туѓа тага или неволја. Секој пат кога со него ќе ја отвориш вратата на нечија среќа со твоето добро дело, неговиот сјај ќе расте, а твојата среќа ќе се множи“, одговори гласот.
Марко неволно се симна од ридот. На спуштањето, го сретна детето кое сѐ уште тажеше покрај изворот. Овој пат, Марко застана. Наместо да го прескокне, седна до него.
„Ајде, да ти помогнам да го собереш сѐ уште употребливото парче од стомничето“, рече Марко тивко. Потоа го зеде детето за рака и отидоа заедно во селото. Марко го потроши последниот денар што го имаше за да му купи на детето ново, убаво стомниче.
Детето засвети од радост, а Марко за прв пат почувствува некакво топло, непознато чувство. Погледна во Златниот Клуч и забележа дека заблескал малку посилно.
Потоа, Марко ја најде и постарата жена. Со наведната глава, ѝ се извини што не ѝ помогнал претходно. Потоа ја зеде кошницата со дрва и ја однесе сѐ до нејзината куќа.
Жената се насмевна, а нејзината насмевка беше толку искрена и топла што на Марко му се стопи срцето. Кога повторно погледна во Златниот Клуч, тој сјаеше со полн, силен сјај.
Марко се врати во селото сосема поинаков. Сфати дека Златниот Клуч не е физички предмет за отворање на ковчези, туку симбол на неговата волја да биде добар.
Секој ден потоа, тој го користеше „клучот“ за да отвори врата кон радоста на другите.
