Пијаниот планинар што се бараше самиот себе

Вистинска случка од Турција – 2021 година

На 28 септември 2021 година, во турскиот град Инегол, провинција Бурса, еден човек по име Бејхан Мутлу (50) отишол на пијанка со пријатели во шумска колиба. Неговиот живот тој ден не ветувал ништо необично — додека не се изгубил во шумата… и потоа не почнал да се бара самиот себе.

Кога ноќта паднала, пријателите забележале дека Мутлу го нема. Мислејќи дека можеби се повредил или заспал некаде, ја повикале полицијата. Веднаш била организирана спасувачка акција со волонтери, полицајци и ловци од регионот.

Меѓутоа, она што никој не го знаел е дека и самиот Мутлу — по некое време лутање — се придружил на групата што го барала. Не сфаќал што точно бараат, но бидејќи сите викаат низ шумата, решил и тој да помогне. Со факел во раката, од време на време викал:

— Бејхан! Бејхан! Каде си бе човече?!

Неколку часа подоцна, еден од волонтерите извикал:

— Човече, некој нека го викне Бејхан Мутлу, мора да е некаде блиску!

На тоа, Мутлу — со цела сериозност и малку пијанска гордост — се исправил и рекол:

— Еј, па јас сум Бејхан Мутлу! Зошто ме викате толку време?

Настанала тишина од неколку секунди, а потоа сите почнале да се смеат. Полицијата не можела да поверува дека човекот што го барале со часови, цело време бил меѓу нив. По кратка проверка на идентитетот, спасувачите му дале вода, го одвеле до безбедна точка, и го вратиле дома.

Следниот ден, веста за „човекот што се бараше самиот себе“ се прошири низ целиот свет.

Сите портали ја објавија фотографијата на насмеаниот Бејхан со реченицата:

— Се најдов сам! Не требаше да ме бараат толку многу!

Во животот понекогаш толку се бараме себеси, што не забележуваме дека веќе сме тука. А кога ќе се најдеме — најдобро е да се насмееме и да продолжиме понатаму.

Read More

Непознатиот пожарникар – Велес, 1944

Пожарникар

Во текот на Втората светска војна, во Велес избувнал голем пожар во една населба. Била ноќ, а војната веќе ја оставила населбата осиромашена и преплашена. Луѓето бегале од куќите, но во една од нив останало заковано мало дете – немало кој да го извади.

Сите околу викале, но пламенот бил огромен и никој не се осмелувал да влезе. Тогаш еден млад пожарникар – чието име никогаш не се дознало, бидејќи во воените услови документите се изгубиле – влетал во пламенот.

Со рацете прекриени само со влажна крпа, успеал да го изнесе детето надвор. Сепак, самиот добил тешки изгореници и починал неколку дена после подоцна.  

Семејството на спасеното дете долго време во Велес раскажувало за „човекот што си го даде животот за туѓо дете“. Но како што поминале годините, името му се изгубило, а останала само приказната – сведоштво за храброст без награда и без слава.

Read More

Непознатиот херој од Вардар – Скопје, 1962 година

Во есента 1962 година, Скопје било зафатено од силни дождови. Вардар надојде и го преплави градот. Луѓето со денови раскажувале како водата носела сè пред себе – дрва, коли, па дури и цели куќи од кал.

Спасител

Во тој хаос, кај Камениот мост, една жена со дете паднала во реката. Толпата што стоела на брегот немоќно гледала – струјата била преголема, никој не смеел да се фрли.

Тогаш одеднаш, непознат млад човек, без да размисли, скокнал во надојдениот Вардар. Со огромна мака успеал прво да го фати детето и да го турне кон брегот, каде што луѓето го извлекле. Потоа се обидел да ја спаси и мајката – но реката го повлекла надолу.

Телото никогаш не било пронајдено. Никој не знаел кој бил – не носел документи, не го познавале во населбата. Единствено што останало е споменот на оние кои го виделе: млад човек кој без двоумење си го жртвувал животот за да спаси мајка и дете.

Во весниците од тоа време имало само мала белешка: „Непознат јунак загина спасувајќи живот во надојдениот Вардар.“ Но во приказните на старите скопјани, тој и денес живее како симбол на човечка храброст.

Read More

Непознатиот херој од Саса – рударот што ги спаси колегите

1963 година. Рудникот Саса, близу Македонска Каменица, е едно од најопасните места за работа во тој период. Длабоко под земја, рударите секојдневно се соочувале со ризик од рушења и несреќи.

Еден ден, додека екипата работела во стариот дел на рудникот, дел од галеријата се урнал. Неколку млади рудари биле заглавени под камења и земја. Во тој момент, еден искусен рудар – непознат во пошироката јавност – не размислувал за својата безбедност.

Тој влетал во урнатината, со сила и знаење, ги отстранувал камењата и ги извлекувал колегите еден по еден. Кога останале само двајца млади, дел од галеријата повторно се урнал и рударот го заштитил со своето тело.

Тој загинал на место, но двајцата млади рудари преживеале благодарение на неговата саможртва. Името на рударот не било запишано во официјалните документи, но луѓето од Саса го паметеле како „човекот што се стави пред другите“.

Неговата храброст е симбол на македонските работници – луѓе кои во тешки услови и опасност не размислуваат за себе, туку за другите.

> Понекогаш најголемите херои не носат медали – тие носат само срце полно со храброст и грижа за животот на другите.

Read More

Љубов во сенката на борбата – Ката и Мирче

Во времето на Втората светска војна, кога Македонија била поделена под окупација, стотици млади луѓе им се приклучиле на партизанските одреди. Меѓу нив биле и Ката од Велес и Мирче од Прилеп, двајца млади кои се запознале во партизанската чета „Гоце Делчев“.

Љубов во војна

Ката била студентка по педагогија, но ја оставила школата за да се бори за слободата на својот народ. Мирче бил занаетчија, весел човек кој секогаш носел хармоника со себе, за да ја крене моралот на дружината.

Во шумата, меѓу борби и постојано движење, тие двајца се вљубиле. Нивната љубов била едноставна – разменувале погледи додека марширале, делеле корка леб и седнувале еден покрај друг кога се пееле револуционерни песни.

Најпозната случка се случила во зима 1943 година, кога четата влегла во жестока битка со бугарската војска во близина на Азот. Мирче бил ранет, а Ката, и покрај опасноста, не побегнала. Го влечела низ снегот за да го извлече на безбедно. Но додека се обидувала да го спаси, и двајцата биле опколени.

Последните зборови што ги слушнале нивните соборци биле гласот на Мирче:

„Не жали, Кате… љубовта ни е вечна, како и Македонија.“

И двајцата загинале еден покрај друг. По војната, нивните имиња останале запишани меѓу народните херои, а во Велес и Прилеп долго време се пеела песна за „Ката и Мирче – љубовта на слободата“.

Read More

Љубов под знамето на Илинден – Трајко и Елисавета

1903г. Крушевско

Во 1903 година, кога избувнало Илинденското востание, цела Македонија горела од желба за слобода. Меѓу оние кои тргнале во борба бил и Трајко од Крушево, млад занаетчија, и неговата свршеница Елисавета.

Трајко се приклучил на востаниците и учествувал во славната Крушевска Република. Но она што малкумина го знаат е дека и Елисавета не останала во сенка. Наместо да се крие во домот, таа била една од жените што им готвеле, им носеле муниција и ги лекувале ранетите востаници. Луѓето ја нарекувале „храбрата Лиса“.

Кога востанието било задушено и турската војска влегла во Крушево, Трајко бил тешко ранет. Елисавета одбила да го напушти – го скрила во една куќа и се борела да го спаси. Но војниците ги пронашле. Според сведоштва, таа им застанала на патот со зборовите:

„Убијте ме мене, ама него оставете го – тој е сè што имам.“

Турците не ја поштедиле. Трајко и Елисавета биле застрелани заедно, држејќи се за рака. За крушевчани тие останале симбол на љубов и жртва – млад пар кој ја спои својата љубов со борбата за слободна Македонија.

Read More

Љубов и бегство – приказната за Митре и Ленка

Во првата половина на 20 век, во околината на Прилеп, живееле Митре и Ленка, млади љубовници чија судбина била врзана со бунт против сиромаштијата и неправдите. Митре бил селски момок, силен и снаодлив, но честопати влегувал во кавги со властите и трговците. Ленка, пак, била ќерка на угледно семејство кое не ја одобрувало врската со него.

Кога нејзините родители решиле да ја омажат на сила за друг човек, Ленка една ноќ побегнала со Митре. Од тој миг тие станале „отпадници од законот“. Со оружје и со љубов која ги врзувала, се криеле низ планините околу Мариово и Пелагонија.

Селаните ги паметат како праведни разбојници – Митре и Ленка не напаѓале сиромашни луѓе, туку само богати трговци или даночници. Дел од пленот го делеле со гладните села.

Но како и кај сите вакви приказни, крајот не бил среќен. Во 1934 година, српската жандармерија ги открила во една планинска колиба. Опколени, тие се бореле до последен куршум, а потоа – за да не паднат живи во рацете на властите – се застрелале еден покрај друг.

Луѓето во околните села подоцна раскажувале дека Митре и Ленка „умреле со љубов во срцето и пушка во раката“. Денес приказната за нив се прераскажува како таен спомен за младост, бунт и вечна љубов.

Read More

Мара Бунева – Жената што му пркосеше на царството

Во 1928 година, во срцето на Скопје, една жена со цврста волја и непоколеблив дух ја запиша својата судбина во историјата. Тоа била Мара Бунева, млада Македонка од Тетово, која во време на тешка српска власт одлучила да стане дел од борбата за слобода.

Таа живеела во Скопје како скромна жена, без да предизвикува сомнеж. Но зад тивката надворешност се криела решителност. На 13 јануари 1928 година, во центарот на градот, кај Камениот мост, Мара чекала еден човек – српскиот јавен обвинител Велимир Прелиќ, познат по својата суровост и прогоните врз Македонците.

Кога Прелиќ се појавил, Мара му пријде со смирен чекор и одблизу го застрела. Во мигот кога ја бркале, таа не дозволи да биде заробена – пукна во себе, завршувајќи со животот но и оставајќи силна порака: дека жената Македонка знае да биде подеднакво храбра како и мажите во борбата за слобода.

Народот долго ја памтеше како симбол на жртва и храброст. За едни таа била „терористка“, за други „народна хероина“. Но едно е сигурно – Мара Бунева ја запиша Македонија на мапата на женската борба за достоинство и слобода.

Read More

Учителката од Битола што ги спаси животите на децата

1913 година. Балканските војни ја тресат Македонија, а Битола е во центарот на турбулентноста. Во тие тешки денови, еден чин на храброст останал речиси заборавен – дејството на една скромна учителка, чие име не се зачувало во архивите, но нејзиното дело го спасило животот на многу деца.

Во еден ден исполнет со гранатирање и хаос, таа собрала сите ученици од својата школа и ги одвела во подрум на стара куќа, далеку од куршумите и урнатините. Цел ден, без храна и вода, таа останала со нив, смирувајќи ги плачливите деца, држејќи ги блиску едни до други за да ги заштити од стравот и студот.

Гранатите паѓале околу нив, а воздухот бил полн со чад и прашина. И покрај тоа, учителката не се поместила од својата задача – таа не само што ги штитела, туку им давала надеж и смелост со секој збор.

На крајот на денот, сите ученици преживеале, но таа – од последиците на раните од првиот напад и исцрпеност – починала.

Луѓето од Битола ја запаметиле како „учителката што живееше и умре за децата“, но нејзиното име исчезнало со времето. Сепак, приказната за нејзината храброст останува – симбол на човечка доблест, љубов и жртва во време на војна.

> Понекогаш најголемите херои не се наоѓаат во учебниците, туку во тајните дела што го спасуваат животот на другите.

Read More

Гуменџискиот воз“ – 1923 година

Гуменџискиот воз

Во летото 1923 година, македонската револуционерна чета на ВМРО, предводена од Ваташкиот војвода Тодор Александров и неговите соборци, извела еден од најсмелите напади против српските власти – на возот кај Гуменџе (денеска во Грција, тогаш дел од историска Македонија).

Возот пренесувал српски војници, пари и оружје. Четата внимателно ја испланирала акцијата: во една тесна клисура ја минирале пругата, и кога возот пристигнал, експлозијата го запрела. Востаниците веднаш нападнале, совладувајќи ја воената придружба.

Најчудното во целата случка било тоа што, и покрај жестоката престрелка, никој од цивилите во возот не настрадал – четниците намерно се труделе да ги заштитат. На крајот заплениле голема сума пари и оружје кое подоцна било распределено на македонските чети во Беломорска Македонија.

Оваа акција станала легенда меѓу народот – позната како „Гуменџиската афера“. За српските власти тоа бил чин на „терор“, но за македонците била доказ дека борбата за слобода не згаснува.

Read More

Вистинската случка за Стојан Димитров од Кратово

 Во 1876 година, во времето кога Македонија била под Османлиска власт, во Кратово живеел еден обичен занаетчија по име Стојан Димитров. Тој бил ковач, познат по тоа што правел орудија за селаните од целата област. Но, неговата работилница криела и тајна – таму тајно се ковала оружје за македонските востаници.

Една вечер, османлиските аскерлии дознале дека Стојан снабдува оружје на чети и одлучиле да го уапсат. Кога дошле во Кратово, наместо да се скрие, Стојан им застанал наспроти, вооружен само со својот чекан. Во таа борба во тесните улички на градот, успеал да ги задржи доволно долго за да побегнат луѓето кои биле кај него по оружје.

Иако бил фатен и подоцна погубен, народот од Кратово и околината почнал да го слави како „Стојан Ковачот“ – човекот кој го жртвувал својот живот за другите да ја продолжат борбата. Неговата куќа и денес стои во Кратово, и старите жители ја покажуваат како спомен на неговото херојство.

Read More

Непознатиот херој од Мариово – овчарот што ја спаси четата

1903 година. Македонија е во оган на Илинденското востание, а турската војска ги прогонува македонските борци за слобода. Во тесните планини на Мариово, група востаници се движела кон заседа, кога еден обичен овчар, без оружје, ги видел војниците како се приближуваат.

Наместо да бега, чобанот ја искористил својата познавање на планината. Тој ги завел турските аскерлии во погрешна насока, преку клисури и тесни патеки, додека чета македонски востаници успеала да се извлече.

Никогаш не било запишано неговото име, но локалното население и денес ја раскажува приказната како пример на смелост и снаодливост, докажувајќи дека хероите не секогаш носат медали – понекогаш се обични луѓе кои постапуваат вистински во вистинскиот момент.

> Понекогаш спасувањето на еден народ зависи од еден човек и неговата смелост да ги стави другите пред себе.

Read More

Обидот за атентат врз Киро Глигоров и бурните денови кои следеа

На 3 октомври 1995 година, Република Македонија беше потресена од еден од најтешките настани во својата модерна историја – обидот за атентат врз претседателот Киро Глигоров. Инцидентот се случи додека претседателот патуваше во својот автомобил во Скопје. Експлозијата беше толку силна што автомобилот беше целосно уништен, а Глигоров претрпе сериозни повреди. И покрај тоа, тој преживеа, што го направи симбол на храброст и истрајност за целата држава.

Следните денови беа исполнети со неизвесност и политички турбуленции. На 5 октомври, само два дена по обидот за атентат, се случија два контроверзни настани кои ја потресоа јавноста:

1️⃣ Временската спогодба – политички договор кој предизвика силни реакции, бидејќи многумина го сметаа за срамна и компромисна одлука во клучен момент за државата.

2️⃣ Промена на знамето во Собранието – измената беше формализирана од тогашниот заменик-претседател, што дополнително ја продлабочи тензијата во јавноста.

Овие настани ја открија ранливоста на младата македонска држава, но и нејзината способност да се справи со кризи. Иако многумина гледаа на овие денови како темни моменти, тие покажаа дека Македонија успеа да се стабилизира, благодарение на храброста на нејзините лидери и упорноста на граѓаните.

Историјата го памети обидот за атентат не само како напад врз еден човек, туку како предизвик кој ја тестираше зрелоста и отпорноста на државата во нејзините први години на независност.

Read More

Бродот „Оранг Медан“ – енигмата на мртвиот екипаж

Во 1947 година, неколку бродови пловејќи низ Малакскиот Проток примиле чуден SOS сигнал:

„Сите офицери, вклучувајќи го и капетанот, се мртви. Веројатно целата посада е мртва.“

Следеше пауза, а потоа последната порака:

„И јас умирам...“

Бродовите кои најблиску се наоѓале, веднаш тргнале во потрага и го нашле холандскиот товарен брод „SS Ourang Medan“ како тивко плови без контрола.

Кога се качиле на палубата, спасувачите затекнале страшна глетка: целата посада била мртва, телата им биле со широко отворени очи и искривени лица како во ужас, а рацете подигнати како да се бранеле од нешто невидливо.

Ниту едно тело немало видливи повреди, немало траги од борба или оружје. Дури и кучето на бродот било мртво, во иста грчевита положба.

Додека истражителите се обидувале да дознаат што се случило, наеднаш се појавил оган од бродските складишта. Тие веднаш ја напуштиле палубата, а кратко потоа „Оранг Медан“ експлодирал и потонал.

До денес, причината за смртта на екипажот останува мистерија – се шпекулира за труење со гас, шверц на опасни хемикалии, па дури и паранормални настани. Но вистинскиот одговор никогаш не бил пронајден.

Read More

Човекот што слета на аеродром со пасош од држава која не постои

Јапонска полиција

Во 1954 година, на аеродромот во Токио пристигнал маж кој изгледал сосема обично – добро облечен, со дипломатска торба. Но кога му побарале пасош, граничарите се збуниле: пасошот бил издаден од држава по име Тауред.

На картата таква држава не постоела. Според печатите во документот, мажот патувал и претходно во Европа, Африка и Азија – сѐ изгледало автентично. Кога го прашале каде е неговата земја, тој покажал на картата кон областа помеѓу Франција и Шпанија – местото каде што е Андора. Но, тој тврдел дека никогаш не слушнал за Андора и дека неговата татковина „Тауред“ постои таму веќе 1000 години.

Јапонските власти, збунети, го сместиле во хотелска соба под надзор додека да го испитаат случајот. Сите негови документи – возачка, банкарски картички, па дури и фирмата во која работел – изгледале вистински, но не постоеле во реалноста.

Утрото, кога чуварите влегле во собата, човекот веќе го немало. Прозорецот бил затворен, а чуварите пред вратата се колнеле дека никој не излегол.

До денес, случајот на „човекот од Тауред“ останува една од најмистериозните вистински случки забележани во авијацијата.

Read More

Приказна за каменот и човекот

Каменот и човекот

Еден патник, уморен од долгото одење, седнал под едно дрво и забележал голем камен на патот. Почнал да се жали:

„Зошто баш јас мора да го заобиколувам секогаш? Зошто токму мене ми стои пречка?“

Во тој момент поминал еден мудар човек и го слушнал.

Му рекол:

„Ако каменот ти пречи, имаш три избори:

1️⃣ Да се жалиш и ништо да не направиш.

2️⃣ Да го заобиколуваш засекогаш.

3️⃣ Да собереш сила и да го тргнеш од патот – па така ќе им олесниш и на сите што ќе дојдат по тебе.“

Патникот се замислил, собрал сила и каменот го тргнал настрана. Токму тогаш од таму поминале други луѓе кои со благодарност му се насмевнале. Првпат почувствувал дека неговата мака станала благослов за другите.

Пречките во животот не се дадени за да нè запрат, туку за да научиме сила, трпение и храброст – а понекогаш токму нашето дело може да им ја олесни патеката на другите.

Read More

Старецот и младичот

 Еден младич се пожалил на старецот:

„Се трудам, работам, но животот ми изгледа тежок. Луѓето не ме ценат и често се чувствувам дека сè е залудно.“

Старецот му дал една чаша вода и две зрна сол.

„Стави ги во чашата,“ – му рекол.

Младичот ја пробал водата – била премногу солена.

Потоа старецот го одвел до едно езеро и му рекол да ги фрли таму истите две зрна сол.

„Сега пробај ја водата,“ – рекол.

Младичот ја пробал и рекол: „Чистa и свежa е, без вкус на сол.“

Старецот се насмевнал:

„Видиш ли, сине? Истиот товар, иста мака – но ако твоето срце е тесно како чаша, ќе ја уништи твојата душа. Ако е широко како езеро, ништо нема да те потопи.“

 Не е важно колку тежок товар носиме – важно е колку пространо и силно срце имаме.

Старецот и младичот

Read More

За кредитите од MMF

                 

Локален пазар

Замислете едно мало село, некаде на земјината топка.На селото му е потребна зграда за селски совет која вреди 100 000 долари. Градоначалникот го овластуваат да работи со тоа. Тој оди во банка и на банкарите им кажува дека треба да изградат нова зграда за 100 000 долари. Тој им вели на банкарите дека на располагање има 50 000 долари и доставува молба за останатите 50 000 долари. Банката се согласува на тоа.
          Потоа градоначалникот оди кај директорот на градежна фирма и се договараат за да стават во џеб по 25 000 долари. Потоа градоначалникот оди во селскиот совет и им кажува дека изградбата ќе ги кошта 150 000 долари. И членовите на советот тоа го прифаќаат (со оглед на тоа дека не се разбираат од економија). Со тоа се согласуваат и останатиот дел на жителите.
         После тоа градоначалникот и директорот на градежната фирмата одат повторно во банка и бараат додатни 50 000 долари. Банката ги одбива врз основа на фактот дека тие двајца се корумпирани. Тие одат во втора банка која исто ги одбива.

      Потоа следи нај интересното... 

Градоначалникот и директорот на градежната фирма одат во ММФ. Таму не се одбиени, со услов да испратат во селото тројца луѓе на ММФ за да ја проценат ситуацијата. Тројцата претставници на ММФ бараат:
1. На пазарот во селото кој се одржува секоја Среда да им се додели една тезга на некоја голема американска компанија, која произведува основни прехрамбени намирници и месо.
2. Бараат да се отвори филијала на американска банка.
3. На сред село имате бунар, тој бунар да се приватизира.
   Овие тројца претставници на ММФ бараат од градоначалникот, овие три барања да ги побара градоначалникот од нив официјално, со писмено барање до ММФ. Градоначалникот и директорот на фирмата поднесуваат писмено барање до ММФ за трите услови за да изгледа дека селото ги бара тие три услови.

   И во селото се отвара филијала на американската банка.Банката дава одлични услови за кредити, при што сите штедачи ги привлекува, и селската задруга, банкротира. И од тој момент финансискиот систем на селото им припаѓа на американските банкари.
  

    На една тезга од селскиот пазар се наоѓа голема корпорација која продава поевтина храна од храната на локалните фармери. Локалните фармери "пропаѓаат". После нивното "пропаѓање" американската компанија ги крева цените на производите кој ги продава. А жителите на селото стануваат зависници од робата на компанијата.

  

   Кога еден ден луѓето ќе се разбудат и ќе се упатат кон селскиот бунар на кој одсекогаш полнеле вода за пиење, ќе забележат дека е затворен. А на рекламна табла ќе пишува дека водата од бунарот се продава во соседната продавница.

ШЕПОТ ВО ТЕМНИНАТА

секој ден makgrom.com за вас!

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот дел 8. (Заминување во тишина)

Талкачот

Улиците беа истите – тесни, влажни и полни со шепот на народот. Но таа ноќ нешто беше поинаку. На кровот од највисоката куќа стоеше Човекот Талкач, и погледот му беше поостар од кога било.

Веќе со денови низ градот се ширеа гласини. Некој од повисоките луѓе во хиерархијата не можеше да ја поднесе идејата дека постои сенка што е посилна од нивниот авторитет. Сè повеќе очи се насочуваа кон Талкачот. Некои го славеа, други сакаа да го срушат.

Но вистинската причина за неговото заминување не беше во заканите. Талкачот дозна нешто што никој друг не смееше да дознае – дека градот веќе одамна не бил она што изгледа. Власта и криминалот беа испреплетени, а оние кои бараа правда всушност служеле на оние што ја газат.

Тој знаеше дека ако остане, ќе стане дел од игра во која и самиот ќе биде извалкан.

На плоштадот, еден старец што некогаш го спасил, го здогледа силуетот на покривот. Сакашe да му довикне, но Талкачот само ја подигна раката – знак за збогување.

Потоа се изгуби во ноќта, излегувајќи од градските порти што се отворија тивко, како самиот град да сака да го пушти.

Народот ќе зборуваше уште долго:

„Зошто замина? Дали ќе се врати?“

А вистината остана да ја носи само тој – Човекот Талкач, човекот без име, кој замина не затоа што не можеше да се бори, туку затоа што знаеше дека понекогаш најголемата победа е да ја избегнеш корумпираната битка.

Човекот Талкач замина тивко, како што и дојде. Ни звук од неговите чекори не остана зад него. Само здивот на ноќниот ветер ја допираше празната чаршија, додека силуетата му се губеше кон планинскиот пат.

Утрото, луѓето се собираа на чаршискиот плоштад. Некои зборуваа со олеснување, други со тага, а трети со тивок страв:

„Отиде... и подобро така. Ни донесе многу немир со своето присуство.“ – рече стариот бакал, додека со рака го бришеше челото.

„Ама и ни спаси честта на градот... не заборавајте! Да не беше тој, ќе останевме без куќата на првиот човек...“ – возврати еден младеж.

„Не беше обичен човек. Очите му гледаа подалеку од нашите. Како да знаеше нешто што ние не знаеме...“ – прошепоти вдовицата Марија, и се прекрсти.

Со денови се прераскажуваа приказни. Некои веруваа дека Талкачот бил странствувач кој криел болна тајна. Други мислеа дека бил прогонет од некое друго место и дека во Вардарград нашол само привремено прибежиште. Но имаше и такви кои веруваа дека тој го видел она што тие одамна се плашеле да го признаат:

дека градот крие темнина под своите камени ѕидини, тајна што не смее да излезе на виделина.

„Ќе се врати,“ рече со сигурност најстарата жена во градот, баба Катина. „Ќе се врати кога времето ќе дојде. А тогаш нема да можеме повеќе да се криеме зад зборови и лаги.“

И така, името на Талкачот остана да шепоти низ чаршијата, низ крчмата, и дури низ тивкиот разговор во домовите. Луѓето се двоеја – едни сакаа никогаш повеќе да не го видат, други го чекаа да се појави, знаејќи дека неговото враќање ќе биде знак дека вистината, колку и да е мрачна, ќе излезе на површина.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Млада жена која преживеала бура на Пелистер

  Оваа случка долго се раскажува во Битола како предупредување – планината никогаш не се потценува, дури ни од искусни планинари.

Во 1978 година, млада планинарка од Битола, Ана, решила да се искачи на врвот Пелистер во октомври. Денот започнал мирно, но на планината времето брзо се сменило – се кренала силна бура со дожд и град, а маглата го обвила целиот врв.

Ана се изгубила на патеката и останала сама, со малку вода и сендвичи во ранецот. Ветарот бил толку силен што ја туркал нанапред, а земјата под нозете ѝ се лизгала. Во еден момент паднала во мал поток кој се создал од дождот, но успеала да се држи за карпа и да се извлече.

Цела ноќ минала обвиткана во дождовна јакна, лежајќи во мало засолниште што го нашла под карпи. Наутро, група локални планинари која ја барала, ја нашла живa, измрзната но свесна.

Подоцна, Ана раскажувала: „Секој чекор беше борба. Не знаев дали ќе ја дочекам утринската светлина, но планината ме пушти живa.“

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More