Љубов и бегство – приказната за Митре и Ленка

Во првата половина на 20 век, во околината на Прилеп, живееле Митре и Ленка, млади љубовници чија судбина била врзана со бунт против сиромаштијата и неправдите. Митре бил селски момок, силен и снаодлив, но честопати влегувал во кавги со властите и трговците. Ленка, пак, била ќерка на угледно семејство кое не ја одобрувало врската со него.

Кога нејзините родители решиле да ја омажат на сила за друг човек, Ленка една ноќ побегнала со Митре. Од тој миг тие станале „отпадници од законот“. Со оружје и со љубов која ги врзувала, се криеле низ планините околу Мариово и Пелагонија.

Селаните ги паметат како праведни разбојници – Митре и Ленка не напаѓале сиромашни луѓе, туку само богати трговци или даночници. Дел од пленот го делеле со гладните села.

Но како и кај сите вакви приказни, крајот не бил среќен. Во 1934 година, српската жандармерија ги открила во една планинска колиба. Опколени, тие се бореле до последен куршум, а потоа – за да не паднат живи во рацете на властите – се застрелале еден покрај друг.

Луѓето во околните села подоцна раскажувале дека Митре и Ленка „умреле со љубов во срцето и пушка во раката“. Денес приказната за нив се прераскажува како таен спомен за младост, бунт и вечна љубов.

Read More

Мара Бунева – Жената што му пркосеше на царството

Во 1928 година, во срцето на Скопје, една жена со цврста волја и непоколеблив дух ја запиша својата судбина во историјата. Тоа била Мара Бунева, млада Македонка од Тетово, која во време на тешка српска власт одлучила да стане дел од борбата за слобода.

Таа живеела во Скопје како скромна жена, без да предизвикува сомнеж. Но зад тивката надворешност се криела решителност. На 13 јануари 1928 година, во центарот на градот, кај Камениот мост, Мара чекала еден човек – српскиот јавен обвинител Велимир Прелиќ, познат по својата суровост и прогоните врз Македонците.

Кога Прелиќ се појавил, Мара му пријде со смирен чекор и одблизу го застрела. Во мигот кога ја бркале, таа не дозволи да биде заробена – пукна во себе, завршувајќи со животот но и оставајќи силна порака: дека жената Македонка знае да биде подеднакво храбра како и мажите во борбата за слобода.

Народот долго ја памтеше како симбол на жртва и храброст. За едни таа била „терористка“, за други „народна хероина“. Но едно е сигурно – Мара Бунева ја запиша Македонија на мапата на женската борба за достоинство и слобода.

Read More

Учителката од Битола што ги спаси животите на децата

1913 година. Балканските војни ја тресат Македонија, а Битола е во центарот на турбулентноста. Во тие тешки денови, еден чин на храброст останал речиси заборавен – дејството на една скромна учителка, чие име не се зачувало во архивите, но нејзиното дело го спасило животот на многу деца.

Во еден ден исполнет со гранатирање и хаос, таа собрала сите ученици од својата школа и ги одвела во подрум на стара куќа, далеку од куршумите и урнатините. Цел ден, без храна и вода, таа останала со нив, смирувајќи ги плачливите деца, држејќи ги блиску едни до други за да ги заштити од стравот и студот.

Гранатите паѓале околу нив, а воздухот бил полн со чад и прашина. И покрај тоа, учителката не се поместила од својата задача – таа не само што ги штитела, туку им давала надеж и смелост со секој збор.

На крајот на денот, сите ученици преживеале, но таа – од последиците на раните од првиот напад и исцрпеност – починала.

Луѓето од Битола ја запаметиле како „учителката што живееше и умре за децата“, но нејзиното име исчезнало со времето. Сепак, приказната за нејзината храброст останува – симбол на човечка доблест, љубов и жртва во време на војна.

> Понекогаш најголемите херои не се наоѓаат во учебниците, туку во тајните дела што го спасуваат животот на другите.

Read More

Гуменџискиот воз“ – 1923 година

Гуменџискиот воз

Во летото 1923 година, македонската револуционерна чета на ВМРО, предводена од Ваташкиот војвода Тодор Александров и неговите соборци, извела еден од најсмелите напади против српските власти – на возот кај Гуменџе (денеска во Грција, тогаш дел од историска Македонија).

Возот пренесувал српски војници, пари и оружје. Четата внимателно ја испланирала акцијата: во една тесна клисура ја минирале пругата, и кога возот пристигнал, експлозијата го запрела. Востаниците веднаш нападнале, совладувајќи ја воената придружба.

Најчудното во целата случка било тоа што, и покрај жестоката престрелка, никој од цивилите во возот не настрадал – четниците намерно се труделе да ги заштитат. На крајот заплениле голема сума пари и оружје кое подоцна било распределено на македонските чети во Беломорска Македонија.

Оваа акција станала легенда меѓу народот – позната како „Гуменџиската афера“. За српските власти тоа бил чин на „терор“, но за македонците била доказ дека борбата за слобода не згаснува.

Read More

Вистинската случка за Стојан Димитров од Кратово

 Во 1876 година, во времето кога Македонија била под Османлиска власт, во Кратово живеел еден обичен занаетчија по име Стојан Димитров. Тој бил ковач, познат по тоа што правел орудија за селаните од целата област. Но, неговата работилница криела и тајна – таму тајно се ковала оружје за македонските востаници.

Една вечер, османлиските аскерлии дознале дека Стојан снабдува оружје на чети и одлучиле да го уапсат. Кога дошле во Кратово, наместо да се скрие, Стојан им застанал наспроти, вооружен само со својот чекан. Во таа борба во тесните улички на градот, успеал да ги задржи доволно долго за да побегнат луѓето кои биле кај него по оружје.

Иако бил фатен и подоцна погубен, народот од Кратово и околината почнал да го слави како „Стојан Ковачот“ – човекот кој го жртвувал својот живот за другите да ја продолжат борбата. Неговата куќа и денес стои во Кратово, и старите жители ја покажуваат како спомен на неговото херојство.

Read More

Непознатиот херој од Мариово – овчарот што ја спаси четата

1903 година. Македонија е во оган на Илинденското востание, а турската војска ги прогонува македонските борци за слобода. Во тесните планини на Мариово, група востаници се движела кон заседа, кога еден обичен овчар, без оружје, ги видел војниците како се приближуваат.

Наместо да бега, чобанот ја искористил својата познавање на планината. Тој ги завел турските аскерлии во погрешна насока, преку клисури и тесни патеки, додека чета македонски востаници успеала да се извлече.

Никогаш не било запишано неговото име, но локалното население и денес ја раскажува приказната како пример на смелост и снаодливост, докажувајќи дека хероите не секогаш носат медали – понекогаш се обични луѓе кои постапуваат вистински во вистинскиот момент.

> Понекогаш спасувањето на еден народ зависи од еден човек и неговата смелост да ги стави другите пред себе.

Read More

Обидот за атентат врз Киро Глигоров и бурните денови кои следеа

На 3 октомври 1995 година, Република Македонија беше потресена од еден од најтешките настани во својата модерна историја – обидот за атентат врз претседателот Киро Глигоров. Инцидентот се случи додека претседателот патуваше во својот автомобил во Скопје. Експлозијата беше толку силна што автомобилот беше целосно уништен, а Глигоров претрпе сериозни повреди. И покрај тоа, тој преживеа, што го направи симбол на храброст и истрајност за целата држава.

Следните денови беа исполнети со неизвесност и политички турбуленции. На 5 октомври, само два дена по обидот за атентат, се случија два контроверзни настани кои ја потресоа јавноста:

1️⃣ Временската спогодба – политички договор кој предизвика силни реакции, бидејќи многумина го сметаа за срамна и компромисна одлука во клучен момент за државата.

2️⃣ Промена на знамето во Собранието – измената беше формализирана од тогашниот заменик-претседател, што дополнително ја продлабочи тензијата во јавноста.

Овие настани ја открија ранливоста на младата македонска држава, но и нејзината способност да се справи со кризи. Иако многумина гледаа на овие денови како темни моменти, тие покажаа дека Македонија успеа да се стабилизира, благодарение на храброста на нејзините лидери и упорноста на граѓаните.

Историјата го памети обидот за атентат не само како напад врз еден човек, туку како предизвик кој ја тестираше зрелоста и отпорноста на државата во нејзините први години на независност.

Read More

Бродот „Оранг Медан“ – енигмата на мртвиот екипаж

Во 1947 година, неколку бродови пловејќи низ Малакскиот Проток примиле чуден SOS сигнал:

„Сите офицери, вклучувајќи го и капетанот, се мртви. Веројатно целата посада е мртва.“

Следеше пауза, а потоа последната порака:

„И јас умирам...“

Бродовите кои најблиску се наоѓале, веднаш тргнале во потрага и го нашле холандскиот товарен брод „SS Ourang Medan“ како тивко плови без контрола.

Кога се качиле на палубата, спасувачите затекнале страшна глетка: целата посада била мртва, телата им биле со широко отворени очи и искривени лица како во ужас, а рацете подигнати како да се бранеле од нешто невидливо.

Ниту едно тело немало видливи повреди, немало траги од борба или оружје. Дури и кучето на бродот било мртво, во иста грчевита положба.

Додека истражителите се обидувале да дознаат што се случило, наеднаш се појавил оган од бродските складишта. Тие веднаш ја напуштиле палубата, а кратко потоа „Оранг Медан“ експлодирал и потонал.

До денес, причината за смртта на екипажот останува мистерија – се шпекулира за труење со гас, шверц на опасни хемикалии, па дури и паранормални настани. Но вистинскиот одговор никогаш не бил пронајден.

Read More

Човекот што слета на аеродром со пасош од држава која не постои

Јапонска полиција

Во 1954 година, на аеродромот во Токио пристигнал маж кој изгледал сосема обично – добро облечен, со дипломатска торба. Но кога му побарале пасош, граничарите се збуниле: пасошот бил издаден од држава по име Тауред.

На картата таква држава не постоела. Според печатите во документот, мажот патувал и претходно во Европа, Африка и Азија – сѐ изгледало автентично. Кога го прашале каде е неговата земја, тој покажал на картата кон областа помеѓу Франција и Шпанија – местото каде што е Андора. Но, тој тврдел дека никогаш не слушнал за Андора и дека неговата татковина „Тауред“ постои таму веќе 1000 години.

Јапонските власти, збунети, го сместиле во хотелска соба под надзор додека да го испитаат случајот. Сите негови документи – возачка, банкарски картички, па дури и фирмата во која работел – изгледале вистински, но не постоеле во реалноста.

Утрото, кога чуварите влегле во собата, човекот веќе го немало. Прозорецот бил затворен, а чуварите пред вратата се колнеле дека никој не излегол.

До денес, случајот на „човекот од Тауред“ останува една од најмистериозните вистински случки забележани во авијацијата.

Read More

Приказна за каменот и човекот

Каменот и човекот

Еден патник, уморен од долгото одење, седнал под едно дрво и забележал голем камен на патот. Почнал да се жали:

„Зошто баш јас мора да го заобиколувам секогаш? Зошто токму мене ми стои пречка?“

Во тој момент поминал еден мудар човек и го слушнал.

Му рекол:

„Ако каменот ти пречи, имаш три избори:

1️⃣ Да се жалиш и ништо да не направиш.

2️⃣ Да го заобиколуваш засекогаш.

3️⃣ Да собереш сила и да го тргнеш од патот – па така ќе им олесниш и на сите што ќе дојдат по тебе.“

Патникот се замислил, собрал сила и каменот го тргнал настрана. Токму тогаш од таму поминале други луѓе кои со благодарност му се насмевнале. Првпат почувствувал дека неговата мака станала благослов за другите.

Пречките во животот не се дадени за да нè запрат, туку за да научиме сила, трпение и храброст – а понекогаш токму нашето дело може да им ја олесни патеката на другите.

Read More

Старецот и младичот

 Еден младич се пожалил на старецот:

„Се трудам, работам, но животот ми изгледа тежок. Луѓето не ме ценат и често се чувствувам дека сè е залудно.“

Старецот му дал една чаша вода и две зрна сол.

„Стави ги во чашата,“ – му рекол.

Младичот ја пробал водата – била премногу солена.

Потоа старецот го одвел до едно езеро и му рекол да ги фрли таму истите две зрна сол.

„Сега пробај ја водата,“ – рекол.

Младичот ја пробал и рекол: „Чистa и свежa е, без вкус на сол.“

Старецот се насмевнал:

„Видиш ли, сине? Истиот товар, иста мака – но ако твоето срце е тесно како чаша, ќе ја уништи твојата душа. Ако е широко како езеро, ништо нема да те потопи.“

 Не е важно колку тежок товар носиме – важно е колку пространо и силно срце имаме.

Старецот и младичот

Read More

За кредитите од MMF

                 

Локален пазар

Замислете едно мало село, некаде на земјината топка.На селото му е потребна зграда за селски совет која вреди 100 000 долари. Градоначалникот го овластуваат да работи со тоа. Тој оди во банка и на банкарите им кажува дека треба да изградат нова зграда за 100 000 долари. Тој им вели на банкарите дека на располагање има 50 000 долари и доставува молба за останатите 50 000 долари. Банката се согласува на тоа.
          Потоа градоначалникот оди кај директорот на градежна фирма и се договараат за да стават во џеб по 25 000 долари. Потоа градоначалникот оди во селскиот совет и им кажува дека изградбата ќе ги кошта 150 000 долари. И членовите на советот тоа го прифаќаат (со оглед на тоа дека не се разбираат од економија). Со тоа се согласуваат и останатиот дел на жителите.
         После тоа градоначалникот и директорот на градежната фирмата одат повторно во банка и бараат додатни 50 000 долари. Банката ги одбива врз основа на фактот дека тие двајца се корумпирани. Тие одат во втора банка која исто ги одбива.

      Потоа следи нај интересното... 

Градоначалникот и директорот на градежната фирма одат во ММФ. Таму не се одбиени, со услов да испратат во селото тројца луѓе на ММФ за да ја проценат ситуацијата. Тројцата претставници на ММФ бараат:
1. На пазарот во селото кој се одржува секоја Среда да им се додели една тезга на некоја голема американска компанија, која произведува основни прехрамбени намирници и месо.
2. Бараат да се отвори филијала на американска банка.
3. На сред село имате бунар, тој бунар да се приватизира.
   Овие тројца претставници на ММФ бараат од градоначалникот, овие три барања да ги побара градоначалникот од нив официјално, со писмено барање до ММФ. Градоначалникот и директорот на фирмата поднесуваат писмено барање до ММФ за трите услови за да изгледа дека селото ги бара тие три услови.

   И во селото се отвара филијала на американската банка.Банката дава одлични услови за кредити, при што сите штедачи ги привлекува, и селската задруга, банкротира. И од тој момент финансискиот систем на селото им припаѓа на американските банкари.
  

    На една тезга од селскиот пазар се наоѓа голема корпорација која продава поевтина храна од храната на локалните фармери. Локалните фармери "пропаѓаат". После нивното "пропаѓање" американската компанија ги крева цените на производите кој ги продава. А жителите на селото стануваат зависници од робата на компанијата.

  

   Кога еден ден луѓето ќе се разбудат и ќе се упатат кон селскиот бунар на кој одсекогаш полнеле вода за пиење, ќе забележат дека е затворен. А на рекламна табла ќе пишува дека водата од бунарот се продава во соседната продавница.

ШЕПОТ ВО ТЕМНИНАТА

секој ден makgrom.com за вас!

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот дел 8. (Заминување во тишина)

Талкачот

Улиците беа истите – тесни, влажни и полни со шепот на народот. Но таа ноќ нешто беше поинаку. На кровот од највисоката куќа стоеше Човекот Талкач, и погледот му беше поостар од кога било.

Веќе со денови низ градот се ширеа гласини. Некој од повисоките луѓе во хиерархијата не можеше да ја поднесе идејата дека постои сенка што е посилна од нивниот авторитет. Сè повеќе очи се насочуваа кон Талкачот. Некои го славеа, други сакаа да го срушат.

Но вистинската причина за неговото заминување не беше во заканите. Талкачот дозна нешто што никој друг не смееше да дознае – дека градот веќе одамна не бил она што изгледа. Власта и криминалот беа испреплетени, а оние кои бараа правда всушност служеле на оние што ја газат.

Тој знаеше дека ако остане, ќе стане дел од игра во која и самиот ќе биде извалкан.

На плоштадот, еден старец што некогаш го спасил, го здогледа силуетот на покривот. Сакашe да му довикне, но Талкачот само ја подигна раката – знак за збогување.

Потоа се изгуби во ноќта, излегувајќи од градските порти што се отворија тивко, како самиот град да сака да го пушти.

Народот ќе зборуваше уште долго:

„Зошто замина? Дали ќе се врати?“

А вистината остана да ја носи само тој – Човекот Талкач, човекот без име, кој замина не затоа што не можеше да се бори, туку затоа што знаеше дека понекогаш најголемата победа е да ја избегнеш корумпираната битка.

Човекот Талкач замина тивко, како што и дојде. Ни звук од неговите чекори не остана зад него. Само здивот на ноќниот ветер ја допираше празната чаршија, додека силуетата му се губеше кон планинскиот пат.

Утрото, луѓето се собираа на чаршискиот плоштад. Некои зборуваа со олеснување, други со тага, а трети со тивок страв:

„Отиде... и подобро така. Ни донесе многу немир со своето присуство.“ – рече стариот бакал, додека со рака го бришеше челото.

„Ама и ни спаси честта на градот... не заборавајте! Да не беше тој, ќе останевме без куќата на првиот човек...“ – возврати еден младеж.

„Не беше обичен човек. Очите му гледаа подалеку од нашите. Како да знаеше нешто што ние не знаеме...“ – прошепоти вдовицата Марија, и се прекрсти.

Со денови се прераскажуваа приказни. Некои веруваа дека Талкачот бил странствувач кој криел болна тајна. Други мислеа дека бил прогонет од некое друго место и дека во Вардарград нашол само привремено прибежиште. Но имаше и такви кои веруваа дека тој го видел она што тие одамна се плашеле да го признаат:

дека градот крие темнина под своите камени ѕидини, тајна што не смее да излезе на виделина.

„Ќе се врати,“ рече со сигурност најстарата жена во градот, баба Катина. „Ќе се врати кога времето ќе дојде. А тогаш нема да можеме повеќе да се криеме зад зборови и лаги.“

И така, името на Талкачот остана да шепоти низ чаршијата, низ крчмата, и дури низ тивкиот разговор во домовите. Луѓето се двоеја – едни сакаа никогаш повеќе да не го видат, други го чекаа да се појави, знаејќи дека неговото враќање ќе биде знак дека вистината, колку и да е мрачна, ќе излезе на површина.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Млада жена која преживеала бура на Пелистер

  Оваа случка долго се раскажува во Битола како предупредување – планината никогаш не се потценува, дури ни од искусни планинари.

Во 1978 година, млада планинарка од Битола, Ана, решила да се искачи на врвот Пелистер во октомври. Денот започнал мирно, но на планината времето брзо се сменило – се кренала силна бура со дожд и град, а маглата го обвила целиот врв.

Ана се изгубила на патеката и останала сама, со малку вода и сендвичи во ранецот. Ветарот бил толку силен што ја туркал нанапред, а земјата под нозете ѝ се лизгала. Во еден момент паднала во мал поток кој се создал од дождот, но успеала да се држи за карпа и да се извлече.

Цела ноќ минала обвиткана во дождовна јакна, лежајќи во мало засолниште што го нашла под карпи. Наутро, група локални планинари која ја барала, ја нашла живa, измрзната но свесна.

Подоцна, Ана раскажувала: „Секој чекор беше борба. Не знаев дали ќе ја дочекам утринската светлина, но планината ме пушти живa.“

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Човекот кој преживеа пад во бездна кај Демир Капија

Во 1950-тите години, еден млад железничар по име Христо од Демир Капија бил дел од екипата која ги проверувала шините долж теснецот. Работата таму секогаш била опасна – стрмни карпи, силен ветер и Вардар што тече под нив како да чека секој чекор да згрешиш.

Еден ден, додека ја проверувал пругата, Христо се лизнал на влажниот камен и паднал во бездната покрај реката. Луѓето што биле со него веќе го сметале за мртов – тоа беше пад од повеќе од 20 метри.

Но наместо да заврши во реката, Христо паднал врз густа маса од грмушки и гранки што чудесно ја ублажиле силата на ударот. Со скршена рака и без воздух, успеал да се извлече од таму и со последни сили се довлечкал до пругата.

Колегите биле во неверување – човекот преживеал пад од кој никој порано не се вратил жив. Подоцна велеле дека „самата Демир Капија го вратила назад“.

Христо живеел уште многу години, а низ градот останала приказната за железничарот што ја победил бездната.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Планинарот што преживеа на Шар Планина

Во доцна есен 1985 година, група млади планинари од Скопје решиле да се искачат на врвот Љуботен на Шар Планина. Времето било мирно, но на планина секогаш владее непишаното правило – никогаш не знаеш што ќе те снајде.

Еден од нив, студентот Дарко, заостанувал зад групата кога ненадејно времето се сменило. Густа магла и силен ветер го покрија патот. Тој изгубил ориентација и останал сам, без видливост и без можност да најде засолниште.

Ноќта била студена. Дарко немал шатор, немал ни соодветна зимска облека. Единствено што можел да направи било да ископа мала јама во снегот и да легне во неа, покривајќи се со ранцот за да ја задржи топлината на телото.

Следното утро, групата што го барала веќе мислела дека е предоцна – но го нашле жив, полузамрзнат, со помрзнати прсти на рацете и лицето, но свесен.

Дарко подоцна раскажувал: „Не мислев на смртта, мислев само да ја издржам ноќта. Тоа ми ја спаси главата.“

Оваа случка стана предупредувачка лекција за сите планинари во Македонија – никогаш да не се потценува планината, па дури ни кога изгледа мирна.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Како функционира вистинската глутница волци: Факти за хиерархијата

Која е задачата на секој од волците во глутницата .

Како функционира вистинската глутница волци: Факти за хиерархијата

​Социјалната структура на волците е често погрешно разбрана. Идејата за „алфа“ волк кој доминира над сите со сила е во голема мера застарена и погрешна, базирана на набљудувања на волци во заробеништво, а не во дивината.

​Во природна средина, глутницата волци е всушност семејна единица:

• ​Водачите (Родителите): Глутницата најчесто ја водат волк-родител и волчица-родител (поточно, „тато“ и „мама“). Овие двајца се вистинските водачи (кои порано биле нарекувани алфа). Тие носат одлуки за лов, движење и заштита.
• ​Младите (Потомството): Останатите членови се нивното потомство од претходни и тековни години.
• ​Формацијата при патување/лов: Кога патуваат, волците често се движат во една линија за да го заштедат енергијата и да газат во снегот. Водачот на линијата не е секогаш „најсилниот“ или „водачот“, туку може да биде оној што ја создава патеката или некој што ја менува улогата.
• ​Заштита: Целата глутница има инстинкт да се заштити, а заштитата на младите е приоритет. Волците се однесуваат како семејство, при што постарите браќа и сестри често помагаат во одгледувањето на најмладите.

​Заклучок: Најточната слика за глутница волци е семејна група предводена од родители, каде што секој член има улога, а одлуките се базираат на искуство, а не на постојана доминација.

 

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Сергеј Крикалев: Човекот што ја преживеа Студената војна од вселената (Последниот Советски Граѓанин)

Сергеј Крикалев: Човекот што ја преживеа Студената војна од вселената (Последниот Советски Граѓанин)

​Вовед: Еден човек, две држави и 311 дена во орбитата

​Приказната за рускиот космонаут Сергеј Константинович Крикалев не е само приказна за вселенски рекорд, туку и за невидена геополитичка драма. Тој бил испратен во орбитата од една суперсила, а се вратил на Земјата во свет кој бил сосема поинаков. Неговата мисија на вселенската станица „Мир“ траела двојно подолго од планираното, што му го донесе прекарот „Последниот советски граѓанин“.

​Драмата во орбитата

​Крикалев ја започнал својата мисија на „Мир“ во мај 1991 година. Додека тој бил во вселената, на Земјата се одвивале историски промени. Во август 1991 година, се случил неуспешен пуч во Москва, а во декември, Советскиот Сојуз официјално се распаднал, заменувајќи го знамето со срп и чекан со знамето на Руската Федерација.

​„Немаме пари да те вратиме“

​Крикалев постојано барал да се врати, но од Земјата добивал ист одговор: да се стрпи. Состојбата на новоформираната Русија била катастрофална, а немало доволно финансиски средства за да се организира неговото враќање. Програмата „Мир“ веќе не била поддржана од цела суперсила, туку од осакатена држава. Наместо првично планираните пет месеци, Крикалев останал во вселената 311 дена.

​Единствениот излез: Меѓународна помош

​Ослободувањето на Крикалев дошло преку меѓународна соработка. Конечно, во март 1992 година, неговото враќање станало возможно откако Германија платила 24 милиони долари за да го испрати својот астронаут Клаус Дитрих Хаде во посета на „Мир“ (со екипаж за замена).

​Слетување во нов свет

​Сергеј Крикалев слетал на 25 март 1992 година. Човекот што полетал од Советскиот Сојуз, слетал во Казахстан, на територијата на нова, независна држава, и со тоа станал граѓанин на Руската Федерација. Иако неговата земја се променила, неговата страст за вселената не згаснала. По оваа мисија, тој продолжил со својата кариера и учествувал во градењето на Меѓународната вселенска станица (ISS).

​Биографија (накратко):

​Крикалев е роден во Ленинград (Санкт Петербург) во 1958 година. Покрај неговата блескава кариера како космонаут, тој е познат и по своите хобија како пливање, скијање, акробатски летови и аматерско радио.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Кога човечноста ги победува правилата: Полицаец му помогна на 92-годишен старец во банкарска драма

    

Кога човечноста ги победува правилата: Полицаец му помогна на 92-годишен старец во банкарска драма

​

​Строгите банкарски правила честопати можат да ги фрустрираат клиентите, но што се случува кога тие правила се спротивставуваат на итна човечка потреба? Токму таков случај се случи во една локална банка, каде 92-годишен старец се соочи со одбивање да подигне пари од сопствената сметка, поради истечен документ. За среќа, еден полициски службеник покажа дека вистинската должност е надвор од службената должност.

​Судирот на шалтерот

​Деведесет и двегодишниот клиент влегол во банкарската филијала со цел да подигне пари кои му биле потребни. Меѓутоа, службениците одбиле да му ја дадат сумата, повикувајќи се на строгото правило: личната карта на старецот била со изминат рок.

​Иако старецот фрустрирано инсистирал дека се работи за негови лични средства и дека му се итно потребни, банкарските службеници одговориле со повикување на полиција, со цел да го отстранат од филијалата.

​Интервенцијата со емпатија

​Наместо да го третира случајот како нарушување на јавниот ред и мир, полицискиот службеник кој пристигнал на местото на настанот застанал и внимателно ја сослушал целата приказна. Наместо да постапи строго по наредба на банката, тој мирно излегол со старецот, но не за да го казни, туку за да му помогне.

​Решението: Експресна процедура и полициска придружба

​Имајќи ја предвид возраста и потребата на човекот, полицаецот го придружувал старецот до полициската станица и на експресен начин му помогнал да извади нова, валидна лична карта.

​Со новиот документ во рака, старецот се вратил во истата банкарска филијала, но овојпат со „полициско обезбедување“ како придружба. Сосема легално и со валидна лична карта, старецот повторно ја побарал сумата од својата сметка. Овој пат, банкарските службеници немале избор – тие конечно му ја исплатиле бараната сума на пари.

​Поука:

​Оваа приказна служи како силен потсетник дека иако правилата се важни, човечноста и флексибилноста се неопходни, особено кога се работи за ранливи категории граѓани. Постапката на полицискиот службеник ја нагласува суштината на јавната служба: да им служи на граѓаните, а не само на бирократијата.

извор

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Преживеаната ноќ на Ниџе

Во зима 1916 година, за време на Првата светска војна, еден млад македонски селанец од село блиску Битола, по име Стојан, бил мобилизиран од француската војска како водич низ планината Ниџе. Неговата задача била да покаже пат низ снежните премини, каде што често и самите локалци се губеле.

Зима 1916 година, за време на Првата светска војна,

Една ноќ, додека водел зима 1916 година, за време на Првата светска војна, група војници кон висорамнината кај Кајмакчалан, ненадејно се крена бура. Силен ветар и снег ја покрија целата патека. Војниците почнаа да се паничат и да се собираат еден до друг, но Стојан знаеше – ако застанат, ќе замрзнат.

Со сврзан шал околу лицето и парче сува кора во рацете како единствена храна, тој ја водел групата цела ноќ по планинските падини. Неколку пати паднал, а еднаш дури и се загубил, но се ориентирал по звукот на реката под нив.

Наутро, по повеќе од десет часа борба со бурата, стигнале до француската база. Сите биле полумрзнати, со испукани усни и измрзнати прсти, но живи.

Подоцна еден офицер напишал во својот дневник: „Без младиот водич, ќе останевме вечна тишина во македонската планина.“

Стојан се вратил во своето село по војната и живеел мирно, но луѓето долго ја паметеле неговата ноќна борба со Ниџе.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More