Тесните сокаци на градот беа тивки таа ноќ, само ветерот шушкаше низ старите покриви. Човекот Талкач се движеше без бучава, како сенка. Но сенките понекогаш кријат други сенки.
Одеднаш, од темнината искокнаа четворица мажи. Бандити, со груби лица и очи навикнати на злосторства. Без збор го нападнаа. Ударите беа брзи, сурови, безмилосни. Талкачот се бореше, но бројот и подлоста на бандитите го надвладеаја.
Го удираа со тупаници и стапови, додека на крај не падна на колена. Крвта му се спушташе низ челото, а наметката му беше искината. Еден од нив го пребара и му го одзеде последното нешто што го носеше – малата торбичка со ситници, единствениот знак на неговите патувања.
„Овој нема ништо! Глупав талкач!“ – изрече еден и му удри последен удар. Потоа сите се изгубија во темнината, смеeјќи се гласно.
Но не знаеја дека некој ги гледаше.
Малиот крадец.
Скриен зад буре, тој го следеше секој нивен чекор. Ги виде како се повлекуваат кон старите складишта кај реката – нивното скривалиште. Срцето му тропаше силно, но овојпат не за плен.
Кога опасноста исчезна, се доближи тивко до местото каде Талкачот седеше потпрен на ѕидот, со крваво лице, сам и изморен. Талкачот со рацете ја бришеше крвта, но очите му сè уште беа полни со тивка сила, не со омраза.
Малиот крадец клекна до него. Неколку мигови молчеше, не знаеше како да зборува со човекот кој пред малку го поштеди и му ја покажа странната милост.
И тогаш, со шепот што беше и признание и заклетва, му рече:
„Знам кој се.“
Талкачот го погледна со замаглен поглед, но во очите му блесна искра. Беше првпат некој да му ги врати неговите зборови.
Во тој миг се роди нешто ново – невидлива врска меѓу талкачот и крадецот. Но дали тоа значеше спасение за двајцата, или почеток на уште подлабока неволја, остануваше да се дознае...
Продолжува: Дел 6
Comments