Талкачот 2

  Ноќта во градот беше немирна. Тесните улички беа осветлени од светлина која не доаѓаше од месечината – туку од оган. Во срцето на градот, голема куќа се гушеше во пламен. Тоа беше домот на градоначалникот, првиот човек во хиерархијата на градот. Толпата се собра, но стравот ја парализираше. Никој не се осмелуваше да влезе во огнот. Од прозорецот на горниот кат се слушаше крик. Жената на градоначалникот беше заробена меѓу пламените. Војниците викаа, но никој не презеде чекор. И тогаш, како сенка од ноќта, се појави тој. Човекот Талкач. Со својата стара наметка и непознато лице, тој без зборови се фрли во пламените. Сите гледаа во неверување. Неговата силуета исчезна меѓу чадот. Се слушаше кршење на дрво и пукање на греди. По мигови што изгледаа како вечност, Талкачот се појави на вратата, носејќи ја жената на градоначалникот во своите раце. Таа беше во бессознание, но жива. Толпата извикуваше, а градоначалникот потрча да ја прегрне. Со солзи во очите, тој падна пред Талкачот и извика: „Човеку, кој и да си – ми ја спаси душата! Кажи ми го името, барај што сакаш, ќе ти го дадам!“

Талкачот го остави телото на жената во рацете на мажот ѝ, и со глас како шепот од далечна шума рече: „Не ми должиш ништо. Името не е важно. Запомни само: вистинската сила на човекот не е во неговата власт, туку во неговата човечност.“ Потоа исчезна во толпата, како пламен што гасне со првиот утрински дожд. Градоначалникот остана да гледа, засрамен и восхитен. И од тој ден, приказната за Човекот Талкач уште повеќе се ширеше низ градот – легенда за таинствен спасител кој никогаш не бара награда.

Продолжува: 3 дел

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 3

Градот веќе шепотеше за него. Некои велеа дека е стар изгубен војник, други – дека е протеран благородник што го изгубил семејството. Некои пак мислеа дека е само скитник без минато. Но сите знаеја едно – каде имаше опасност, таму се појавуваше Талкачот. Една дождлива вечер, кога улиците беа полни со кал и мракот го покриваше градот, група луѓе се собраа во крчмата. Таму беше и градоначалникот, кој не можеше да го тргне од мислите својот таинствен спасител. Токму тогаш влезе стар трговец со патерица, кој ја познаваше половина Македонија. „Знам кој е тој човек,“ рече со глас полн со сомнеж. „Го видов пред години. Имаше жена… и дете. Сè изгуби во пожар што го проголта нивниот дом. Од тогаш, тој не зборува за себе, не сака да биде познат. Скита од град во град, како сенка на сопственото минато.“ Сите замолкнаа. Градоначалникот праша: „Значи тој е човек од месо и крв, а не легенда?“ Трговецот кимна. „Да. Но вистинското име го чувам во себе. Тој не сака да се знае. Ако се открие, ќе му ја одземеме слободата.“ Слушателите се погледнаа меѓусебно. Се појави чувство на тага, но и почит. Приказната на Талкачот стана појасна, но не целосна. Никој не знаеше зошто секогаш го ризикува животот за други, дали од вина, љубов или нешто друго. И токму таа недореченост го правеше уште поголема мистерија. А надвор, под дождот и темните улички, самиот Талкач стоеше во сенка, слушајќи го разговорот преку полуотворениот прозорец. Насмевката му беше горчлива. „Нека мислат што сакаат,“ прошепоти. „Моето име не е важно. Важно е делото.“ И повторно исчезна во ноќта, оставајќи по себе само ехо од дождот што паѓаше врз камените улици.

Продолжува: Дел 4

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 4

   Беше пладне, а градскиот пазар вриеше од луѓе. Гласови, пазарење, мирис на свеж леб и зачини – сè се мешаше во една голема бура од звуци и движења. Но меѓу толпата се движеше и едно сениште – крадец, млад и брз, со раце вешти како змија.

Старица со клупче конец и мал кош со зеленчук се сопна кога почувствува дека ѝ го вадат паричникот. „Помош!“ извика таа со слаб глас, но луѓето едвај забележаа – секој си ја бркаше својата трговија.

И тогаш, сенката што сите ја познаваа без име се појави. Човекот Талкач.

Со еден скок, тргна по крадецот низ метежот. Луѓето се тргаа, кошеви паѓаа, продавците викаа, но Талкачот не престануваше да трча. Неговата стара наметка се веееше, а чекорите одекнуваа како удари на тапан.

На крајот од улицата, го стигна крадецот и со цврста рака го фати за рамото. Крадецот испушти неколку паричници што ги собрал од целиот пазар. Талкачот ги зеде сите и го погледна во очи.

„Знам кој си,“ рече со глас што не беше ни закана, ни милост – туку вистина.

Крадецот замолкна, очите му се проширија. Но Талкачот не го предаде. Само го пушти, а младиот побегна низ тесните улички, исчезнувајќи во гужвата.

Талкачот се врати на местото каде што сè започна. Старицата сè уште стоеше во страв, а околу неа веќе беа пристигнати неколку полицајци.

Со мирен чекор, тој ѝ го подаде нејзиниот паричник. Старицата со солзи во очите рече: „Благословен да си, чедо.“

Потоа Талкачот ги остави сите останати паричници во рацете на полицајците, кои зачудено го гледаа. „Тука е сè што е украдено,“ рече. И без да им објасни ништо повеќе, се сврте и исчезна во гужвата, како никогаш да не бил таму.

Полицајците останаа да се погледнуваат, а старицата ја гушна својата мала торбичка со парите. Сите зборуваа за тоа што се случило, но никој не можеше да каже кој е човекот. Само еден глас, што одекнуваше низ умот на крадецот, остана жив:

„Знам кој си.“

Продолжува: Дел 5

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот 5

 Тесните сокаци на градот беа тивки таа ноќ, само ветерот шушкаше низ старите покриви. Човекот Талкач се движеше без бучава, како сенка. Но сенките понекогаш кријат други сенки.

Одеднаш, од темнината искокнаа четворица мажи. Бандити, со груби лица и очи навикнати на злосторства. Без збор го нападнаа. Ударите беа брзи, сурови, безмилосни. Талкачот се бореше, но бројот и подлоста на бандитите го надвладеаја.

Го удираа со тупаници и стапови, додека на крај не падна на колена. Крвта му се спушташе низ челото, а наметката му беше искината. Еден од нив го пребара и му го одзеде последното нешто што го носеше – малата торбичка со ситници, единствениот знак на неговите патувања.

„Овој нема ништо! Глупав талкач!“ – изрече еден и му удри последен удар. Потоа сите се изгубија во темнината, смеeјќи се гласно.

Но не знаеја дека некој ги гледаше.

Малиот крадец.

Скриен зад буре, тој го следеше секој нивен чекор. Ги виде како се повлекуваат кон старите складишта кај реката – нивното скривалиште. Срцето му тропаше силно, но овојпат не за плен.

Кога опасноста исчезна, се доближи тивко до местото каде Талкачот седеше потпрен на ѕидот, со крваво лице, сам и изморен. Талкачот со рацете ја бришеше крвта, но очите му сè уште беа полни со тивка сила, не со омраза.

Малиот крадец клекна до него. Неколку мигови молчеше, не знаеше како да зборува со човекот кој пред малку го поштеди и му ја покажа странната милост.

И тогаш, со шепот што беше и признание и заклетва, му рече:

„Знам кој се.“

Талкачот го погледна со замаглен поглед, но во очите му блесна искра. Беше првпат некој да му ги врати неговите зборови.

Во тој миг се роди нешто ново – невидлива врска меѓу талкачот и крадецот. Но дали тоа значеше спасение за двајцата, или почеток на уште подлабока неволја, остануваше да се дознае...

Продолжува: Дел 6

Read More

Талкачот прв дел

  Во еден метежен град, каде богатите со своите кочии брзаат низ тесните улици, а сиромашните едвај наоѓаат засолниште, живее човек кого сите го нарекуваат Талкачот. Никој не го знае неговото вистинско име. Носи стара наметка, и секогаш оди со наведната глава, како сенка што никогаш не се задржува долго на едно место. Еден ден, богатиот господин Ставре – познат по својата гордост и студено срце – случајно налетува на Талкачот пред чаршијата. Со поглед полн со презир му вели: „Тргни ми се од патот, скитнику! Вашата валканост не треба да се меша со нашата чест.“ Талкачот молчи и продолжува, без да му одговори. Но истиот ден, судбината подготвува нешто друго. Малку подоцна, ќерката на господинот – младата Елена – играјќи покрај реката, ненадејно се лизга и паѓа во водата. Паниката брзо се шири, но никој не се осмелува да скокне. Само еден човек не двоумеше. Талкачот, без збор, скокнува во реката, ја фаќа девојката и ја извлекува на брегот. Елена кашла, но е жива. Толпата гледа зачудено. Господинот Ставре трча и ја прегрнува својата ќерка, а потоа, со треперлив глас, му се обраќа на својот спасител: „Човеку… простувај ми. Ја спасивте најскапоцената душа во мојот живот. Се обратив кон вас со презир, а вие ми дадовте живот. Кажете ми, барем, како се викате?“ Талкачот го погледна право в очи. Во неговите очи немаше ни гордост, ни гнев, туку мир и тишина што доаѓаат само од човек кој одамна научил што е светот. „Името не е важно,“ рече тивко. „Запомнете само дека оној кого го презираш денес, може да биде твој спасител утре.“ И без да додаде ништо повеќе, се изгуби во тесните улички на градот, како сенка што никогаш не остава трага. А Ставре остана нем, држејќи ја ќерката во рацете. За првпат во животот ја почувствува тежината на своите зборови и срамот од сопствената гордост. Од тој ден, низ градот почна да кружи приказната за „Човекот Талкач“ – непознат спасител кој не бара ништо за возврат, ни име, ни чест, ни слава. Само спомен дека добрината може да се најде таму каде најмалку ја очекуваш. https://makgrom.blogspot.com/2025/09/2.html

Продолжува: 2 дел

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Талкачот. дел 6

      Ноќите по нападот беа потивко тешки за Човекот Талкач. Телото му болеше, а крвта што ја пролеа во калта на сокаците му беше потсетник дека и тој е смртен. Но нешто друго го изненади повеќе од болката – момчето. Малиот крадец.

Тој почна да се појавува секоја вечер. Понекогаш со залак леб, понекогаш со парче ткаенина за да му ги преврзе раните. „Не должам ништо“, велеше Талкачот, но момчето упорно молчеше и остануваше до него. Една вечер, крадецот го призна она што го мачеше: „Цел живот крадев… затоа што никој не ми даде ништо. А ти… ми остави избор. Ме пушти. И сега сакам да бидам нешто друго. Како тебе.“ Талкачот долго молчеше. Очите му, замаглени од болка, се впијаа во младото лице што во себе носеше и темнина и искра на светлина. Конечно, рече: „Ако сакаш да бидеш како мене – тогаш научи ја првата вистина: Не е важно да земаш. Важно е да враќаш.“ Тие зборови му се врежаа на момчето подлабоко од кој било удар или казна. Од таа вечер почна да го следи Талкачот. Скришум, по тесните улички, низ пазарите и под мостовите. И секогаш, кога ќе видеше неправда, момчето се обидуваше прв да реагира – несмасно, но со срце полно со решеност. Луѓето почнаа да шепотат за нешто ново: „Покрај сенката, се појавил и ехо.“ Некои веруваа дека тоа е знак дека Човекот Талкач ќе исчезне и ќе остави наследник. Други велеа дека момчето ќе ја донесе неговата пропаст. А самиот Талкач? Тој знаеше едно: градот почнуваше да гледа дека легендата не е човек – туку избор. И за првпат после долго време, на неговото лице се појави искрена насмевка.

Продолжува: Дел 7

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More

Новитети во технологијата: што ни носи иднината?

Технологијата се развива со неверојатна брзина. Секој месец се појавуваат нови уреди, апликации и иновации кои го менуваат начинот на кој живееме и работиме. Еве неколку од најинтересните трендови што ќе го обликуваат секојдневието во блиска иднина:

1. Вештачка интелигенција во секојдневието

Од паметни асистенти до алатки кои пишуваат текстови, цртаат слики или преведуваат во реално време – вештачката интелигенција веќе не е иднина, туку реалност. Сè повеќе компании интегрираат АИ во своите производи за да им олеснат на корисниците.

2. Паметни уреди во домот

Фрижидери кои сами нарачуваат храна, светилки што се прилагодуваат според расположението и безжични системи за безбедност – паметните домови стануваат стандард.

3. Електрични и автономни возила

Автомобилите на иднината не само што ќе се движат на струја, туку и сами ќе возат. Големите производители веќе тестираат автономни возила, а електричните автомобили стануваат сè подостапни.

4. Виртуелна и проширена реалност

Од видео игри до онлајн состаноци – виртуелната реалност (VR) и проширената реалност (AR) отвораат нови можности за работа, учење и забава.

5. Биотехнологија и здравство

Паметни часовници што го мерат крвниот притисок, генетски тестови кои предвидуваат ризици од болести и нови терапии со помош на технологија – здравството никогаш не било поблиску до секој од нас.

Со следење на технолошките новитети можеме подобро да се подготвиме за иднината, но и да извлечеме најмногу од она што веќе постои.

⚔️ Сподели ја оваа објава:

Facebook | Twitter | Telegram | Копирај линк

© Mak Grom — Духот на Македонија

Read More