Опсадата на Сиракуза: Кога генијалноста на Архимед ја бранеше античката тврдина
1. Стратешкиот напад на Рим
Во 214 година п.н.е., за време на Втората пунска војна, Римската Република ја започнала историската опсада на градот Сиракуза, кој имал клучна стратешка важност на Сицилија. Нападот го водел генералот Марко Клаудиј Марцел, кој водел двоен напад:
- Поморски напад: Марцел командувал со моќна флота од 60 римски воени бродови.
- Копнен напад: Друг римски генерал го водел нападот од копно, насочен кон градските ѕидини.
2. Архимед: Човек со инженерски одговор
Сиракуза ја имала најголемата предност во својот гениј – математичарот и физичар Архимед. Тој конструирал низа одбранбени оружја кои ја претвориле опсадата во двегодишен пекол за римските сили:
- Подобрени Катапулти: Од внатрешноста на градот, преку ѕидините, биле користени прецизни катапулти кои со голема разорна моќ ја уништувале римската коњаница и пешадија.
- Архимедовата Канџа (Claw of Archimedes): Ова страшно оружје, познато и како „Ship-shaker“, било составено од голема метална рака или кран. Тоа ги фаќало римските бродови во близина на ѕидините, ги подигнувало во воздух и ги спуштало силно, раскршувајќи ги на парчиња.
3. Тајното оружје: Огнот на далечина (Легенда)
Опсадата траела цели две години поради брилијантната одбрана. Во историските записи постои и легенда за „тајно оружје“ кое било способно да ги запали бродовите на растојание (некои извори велат околу 150 метри).
- Познатата легенда: Најчесто се верува дека ова било постигнато преку систем на полирани штитови или огледала кои ја фокусирале сончевата светлина кон римските бродови.
- Алтернативен опис (Вашиот текст): Постои и поретка теорија која опишува механичко-хемиско оружје: бакарна цевка загревана на масло, која користела компресирана водена пареа за да испука шупливи глинени проектили. Овие проектили, полни со запалива хемикалија, при удар во бродот се кршеле и предизвикувале пожар.
Иако Рим на крајот успеал да ја освои Сиракуза во 212 година п.н.е. (и притоа трагично го убил Архимед), опсадата останува запаметена како едно од најголемите сведоштва за моќта на инженерството во античкиот свет.
